Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ

Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ

Ο ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΤΑΦΟΣ

Ο ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΤΑΦΟΣ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΘΑΝΑΤῼ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ

Η ΝΕΑ ΜΑΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: http://holyland2.blogspot.com

ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗ ΝΕΑ ΜΑΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:


http://holyland2.blogspot.com

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

ΛΥΔΔΑ, ΘΑΒΩΡ, ΝΑΖΑΡΕΤ, ΚΑΝΑ, ΤΙΒΕΡΙΑΔΑ, ΛΙΜΝΗ ΤΙΒΕΡΙΑΔΟΣ, ΜΑΓΔΑΛΑ, ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ, ΒΗΘΣΑΪΔΑ, ΟΡΟΣ ΜΑΚΑΡΙΣΜΩΝ, ΕΠΤΑΠΗΓΟ, ΓΕΡΓΕΣΣΑ, ΠΑΝΙΑΣ.






ΛΥΔΔΑ

Ἡ Λύδδα εἶναι ἡ Διόσπολη τῶν ἑλληνιστικῶν καί ρωμαϊκῶν χρόνων καί ἀνῆκε στή φυλή τοῦ Βενιαμίν· ἀργότερα μετά τήν περσική ἐποχή (μετά τό 628 μ.Χ.) ἀνῆκε στήν ἐπαρχία τῆς Σαμάρειας. Ὁ Ἄπόστολος Πέτρος ἐδῶ θεράπευσε τόν παράλυτο Αἰνέα (Πραξ. 9,32-35)
1.Ὁ ἅγιος Γεώργιος γεννήθηκε ἐδῶ. Ἡ πόλη τότε λεγόταν Διόσπολη. Ἐδῶ ἐτάφη μετά τό μαρτύριο του στή Νικομήδεια ἐπί Διοκλητιανοῦ στίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰ. Ἀπό τήν 5ο αἰ. ὑπῆρχε ἐδῶ μεγάλο χριστιανικό προσκύνημα καί μεγαλοπρεπής βασιλική μέσα στήν ὁποία δείχνονταν καί ὁ τάφος τοῦ ἁγίου. Τμήματα τῆς παλαιοχριστιανικῆς αὐτῆς βασιλικῆς σώζονται μέχρι σήμερα στό μουσουλμανικό τέμενος τῆς Λύδδας, πού ὀνομάζεται Τζάμαα Ἀλ Καμπίρ, σέ μιά ἀπό τίς κολῶνες τοῦ ὁποίου ὑπάρχει καί ἡ ἑξῆς ἑλληνική ἐπιγραφή: «Οἱ μέν προεδρεύσαντες ἄστεως πάλαι τοῦ Χριστολάμπρου τοῦ δέ σεμνόν ποιμένες καλλωπίσαντες τόν δε τόν λαμπρόν δόμον». Ἡ ἐκκλησία καί ὁ τάφος τοῦ ἁγίου κάηκαν ἀπό τούς μουσουλμάνους κατά τόν 10ο αἰ. καί ξανακτίσθηκαν ἀπό τούς Σταυροφόρους τόν 12ο αἰ. Μετά τήν κατάλυση τοῦ σταυροφορικοῦ κράτους ὁ ναός μετατράπηκε σέ τζαμί. Τό 1873 τό ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο ἀγόρασε ἀπό τούς μουσουλμάνους ἕνα τμῆμα τοῦ τζαμιοῦ, αὐτό στό ὁποῖο βρισκόταν ὁ Τάφος τοῦ ἁγίου καί τό διαμόρφωσε σέ ἐκκλησία. Ἡ ἐκκλησία καί ὁ Τάφος πῆραν τήν τελική τους μορφή μόνο τό 1893 ὅταν χτίσθηκε κάι τό παραπλήσιο ἑλληνικό μοναστῆρι.
2. Οἱ Σταυροφόροι κατέλυσαν τήν ἀραβική κυριαρχία πού ὑφίστατο ἀπό τό 640 στούς ἁγίους τόπους, ἱδρύοντας τό βασίλειο τῆς Ἱερουσαλήμ. Πρίν τούς ἄραβες κυριαρχοῦσαν στούς ἁγίους Τόπους οἱ Βυζαντινοί.Μαμ Οἱ Σταυροφόροι ἔμειναν στούς ἁγίους Τόπους ἀπό τό 1099 ἕως τό 1291 ὁπότε τούς διαδέχθηκαν οἱ Μαμελοῦκοι (τό 1187 ὁ Μαμελοῦκος Σαλαδίν συνέτριψε σέ μάχη τούς Σταυροφόρους). Αὐτοί (μουσουλμάνοι ἐξ Αἰγύπτου πού σχημάτισαν δυναστεία) κυριάρχησαν μέχρι τά 1517 ὁπότε τούς διαδέχθηκαν οἱ Ὀθωμανοί (1517-1918) καί αὐτούς οἱ Ἄγγλοι.


Ιστορία του Ναού και της Λύδδας
Ο ναός του Αγίου Γεωργίου μαρτυρεί την ακμή του Χριστιανισμού στη Λύδδα, που ήταν επισκοπή και μετέπειτα αρχιεπισκοπή. Σήμερα υπάρχει (τιτουλάριος) αρχιεπίσκοπος Λύδδης, που διαμένει στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Στη Λύδδα διαμένει ο ηγούμενος της Μονής.
Μέχρι σήμερα επικρατούσε η γνώμη ότι η Λύδδα είχε κτιστεί από τη φυλή του Βενιαμίν, αλλά από πρόσφατες αρχαιολογικές ανασκαφές αποδεικνύεται ότι η Λύδδα είναι κτισμένη από τους Αιγυπτίους. Οι Εβραίοι την ονομάζουν Λοντ (LOD) και οι Άραβες Λιντ (LID).
Ο Δημήτριος Νικάτωρ απέσπασε την Λύδδα από τη Σαμάρεια και την κατέταξε στην Ιουδαία. Μετά το θάνατο του Ιουλίου Καίσαρος, ο Ρωμαίος Ανθύπατος Κάσσιος, αφού τυράννησε για αρκετό χρόνο τους κατοίκους της Παλαιστίνης πούλησε τους κατοίκους της Λύδδας ως δούλους, αυτοί όμως δεν άργησαν να απελευθερωθούν και να επανέλθουν στην πόλη τους, κατόπιν διατάγματος του Αντωνίου.
Η Καινή Διαθήκη αναφέρει το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού Αινέα στη Λύδδα από τον Απόστολο Πέτρο (Πράξ. θ' 32-35).
Μετά το Χριστό ο Ρωμαίος Ανθύπατος Κέστιος Γάλλος πέρασε από τη Λύδδα και την κατεδάφισε αλλά μετά λίγο χρόνο η πόλη επανήλθε στην πρώτη της κατάσταση, όπως φαίνεται, επειδή στη μεταγενέστερη Ιουδαία γίνεται έδρα τοπάρχου, που παραδόθηκε.
Καθώς πολλές πόλεις επί Ρωμαϊκής κυριαρχίας μετονομάστηκαν, έτσι και η λύδδα πήρε το όνομα Διόσπολις, προς τιμή του Δία. Και το όνομα υπάρχει στα νομίσματα, που χαράχθηκαν επί Σεπτιμίου Σεβήρου και Καρακάλλα.
Η Λύδδα των πρώτων Χριστιανικών αιώνων ήταν έδρα επισκόπου υπό το Μητροπολίτη Καισαρείας, αλλά έπειτα έγινε Αρχιεπισκοπή.
Στη Λύδδα έγινε η σύνοδος κατά του Πελαγίου, το 415, που έλεγε ότι ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί με τα έργα του, χωρίς να έχει ανάγκη της θείας χάριτος.
Ποιος έκτισε το ναό του Αγίου Γεωργίου δε γνωρίζουμεν ακριβώς, επειδή δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες. Άλλοι αναφέρουν ως κτίτορα το Μέγα Κωνσταντίνο, κυρίως οι συναξαριστές, και άλλοι τον Ιουστινιανό. Ο επίσκοπος Τύρου, Γουλιέλμος, λέγει ότι ο ναός κτίστηκε από τον Ιουστινιανό, αλλά ο ιστορικός Προκόπιος, που έγραψε περί των κτισμάτων του Ιουστινιανού, δεν αναφέρει τίποτα. Στους πρώτους πάντως χριστιανικούς αυτούς αιώνες πήρε η Λύδδα και το όνομα Γεωργιούπολις προς τιμή του Αγίου, και όπως αναφέρουν οι συναξαριστές, στις 3 Νοεμβρίου, έγιναν τα εγκαίνια του ναού.
Επί Χοσρόη, το 614 μ.Χ., ο ναός του Αγίου Γεωργίου δεν έπαθε καμμιά καταστροφή, επειδή οι Πέρσες περιορίστηκαν να φθάσουν μέχρι την Ιερουσαλήμ.
Επί Μουσουλμανικής κυριαρχίας, τον 8ον αι., ο Σουλεϊμάν, ο υιός του Χαλίφη Αβδού Ελ Μάλεκ, κατεδάφισε τη Λύδδα αλλά το ναό του Αγίου Γεωργίου τον άφησε ανέπαφο, επειδή οι Μωαμεθανοί σέβονται τον Άγιο και του έχουν δώσει το όνομα Χάντερ (HADER), που σημαίνει πράσινος.
Επί Χαλίφου Χάκεμ, το 1010 μ.Χ., ξέσπασε διωγμός κατά των Χριστιανών, και καταστράφηκε ο ναός της Λύδδας, αλλά πριν την έλευση των Σταυροφόρων τον ανακαίνισε κατ' άλλους ο Κωνσταντίνος ο Μονομάχος ή οι εντόπιοι με τη βοήθεια των Βυζαντινών και κατ' άλλους ο Στέφανος της Ουγγαρίας.
Αναφέρεται ότι μετά την καταστροφή του Χάκεμ και την ανακαίνιση του ναού, έγινε άλλη μία καταστροφή από τους Μωαμεθανούς στο ναό, και τον ανακαίνισαν οι Σταυροφόροι. Αλλά αυτό δεν ισχύει απόλυτα, επειδή μετά τη μάχη της Αντιοχείας, οι σταυροφόροι ήλθαν στη Λύδδα για να προσκυνήσουν και να ευχαριστήσουν τον Άγιο Γεώργιο, που τους βοήθησε. Εκεί βρήκαν μεγαλοπρεπή ναό, όπως αναφέρουν οι ιστορικοί της εποχής εκείνης. Μόνο ο Γουλιέλμος, αρχηγός των Σταυροφόρων, αναφέρει ότι λίγο πριν την έλευση των Σταυροφόρων, οι Μωαμεθανοί κατέστρεψαν το ναό, αλλά αυτό αντιφάσκει με τα προαναφερθέντα.
Σε όλη την διάρκεια του Σταυροφοριακού βασιλείου η Λύδδα καθώς και άλλες πόλεις ήταν υπό τους Σταυροφόρους.
Το Λατινικό Πατριαρχείο στην Ιερουσαλήμ κατά τα πρώτα έτη της επικρατήσεως των Σταυροφόρων, απετελείτο από την Ιερουσαλήμ, την Ιόππη (Γιάφφα), και τη Λύδδα.
Ο Ιωάννης ο Φωκάς, το 1185, ήλθε στη Λύδδα και γράφει για το ναό του Αγίου Γεωργίου ότι κάτω από την Αγία Τράπεζα ήταν ο τάφος του Αγίου, όπως του είπαν οι κληρικοί του ναού. Ο Λατίνος επίσκοπος έβγαλε τις πλάκες του ναού και βρήκε το σπήλαιο, που ήταν ο τάφος του Αγίου Γεωργίου, αφού προηγουμένως ο τάφος δεν φαινόταν και οι προσκυνητές προσκυνούσαν μαρμάρινο στόμιο. Δύο άνθρωποι προσπάθησαν να σηκώσουν την πλάκα του τάφου, αλλά βγήκε φωτιά, που άφησε τον ένα ημικαή και τον άλλο πεθαμένο.
Μετά τη μάχη της Χαττήν, η Λύδδα καθώς και άλλες πόλεις, ήλθαν στα χέρια των Μωαμεθανών, με αρχηγό τον Σαλαχεντίν, οι οποίοι κατέστρεψαν το ναό του Αγίου Γεωργίου.
Το 1191 μ.Χ., το ίδιο έτος της καταστροφής, ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος κατέλαβε ξανά τη Λύδδα, και επισκεύασε το ναό και ήλθε σε συνθηκολόγηση με τον αρχηγό των Μωαμεθανών, Σαλαχεντίν, αλλά η συνθήκη δεν κράτησε πολύ, επειδή το 1291 οι Σαρακηνοί έδιωξαν τους Σταυροφόρους από την Παλαιστίνη και κατέστρεψαν το ναό του Αγίου Γεωργίου της Λύδδας.
Ο ναός του Αγίου Γεωργίου έμεινε κατεστραμμένος έως το 1349 μ.Χ., οπότε ο αυτοκράτορας Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Κατακουζηνός, έστειλε πρέσβεις στο Σουλτάνο της Αιγύπτου, Νασρεντίν Χασάν Ίμπιν Ελ Νάσσερ, για την ανακαίνιση των ιερών προσκυνημάτων της Παλαιστίνης, όπως και ανακαινίσθηκαν.
Το 1442, ξέσπασε διωγμός κατά των Χριστιανών της Παλαιστίνης επί Σουλτάνου της Αιγύπτου Αλ Μαλέκου Ντάχερ Τζάκμακ, που κατέστρεψε το ναό και το δυτικό μέρος το μετέτρεψε σε τζαμί. Τότε επίσης πρέπει να πήρε και το παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, και χρησιμοποίησε πέτρες της Εκκλησίας για την κατασκευή της γέφυρας του Ντάχερ.
Όπως φαίνεται από την Ιστορία της Εκκλησίας Ιεροσολύμων, ο ναός του Αγίου Γεωργίου ανακαινίστηκε μετά το 1517 επί Σουλτάνου Σελήμ του Α', που έδιωξε τους Μαμελούκους και έδωσε ελευθερία για την εξάσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων στους Χριστιανούς.
Για την τελευταία καταστροφή του ναού του Αγίου Γεωργίου δεν έχουμε ακριβή στοιχεία, αλλά υπάρχουν δύο πιθανότητες. Η πρώτη είναι ότι στις αρχές του 19ου αι. καταστράφηκε από τους γενίτσαρους, επειδή τότε το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έπαθε μεγάλο πλήγμα από εκείνους. Η δεύτερη είναι όταν το 1837 μ.Χ. καταστράφηκε από σεισμό, που έγινε στην περιοχή, εξαιτίας του οποίου έπεσε η σκεπή του ναού και το ιερό του Παρεκκλησίου των Εισοδίων της Θεοτόκου.
Το 1871, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Κύριλλος ο Β', ανακαίνισε το ναό και επιπλέον μαρμαρόστρωσε το πάτωμα και τον τάφο του Αγίου Γεωργίου. Εκείνη η ανακαίνιση ήταν η τελευταία. Έκτοτε γίνονται μικρές ανακαινίσεις.
ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ: http://www.impantokratoros.gr/6AB2E023.el.aspx

ΚΑΙΣΑΡΕΙΑ
Κτίσθηκε ἀπό τόν βασιλιά Ἡρώδη. Κατά τούς ρωμαϊκούς χρόνους (63π.Χ.-324μ.Χ.)ἦταν πρωτεύουσα τῆς ἐπαρχίας τῆς Παλαιστίνης καί ἕδρα τοῦ ρωμαίου ἡγεμόνα. Μετά τήν καταστροφή τῶν Ἱεροσολύμων ἀπό τόν Τίτο τό 70μ.Χ. καί μάλιστα ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 2ου αἰ. παίρνει τά ἐκκλησιαστικά πρωτεῖα τῆς Παλαιστίνης. Τά κρατεῖ μέχρι τό 451μ.Χ. ὁπότε ἡ Ἐπισκοπή τῆς Ἱερουσαλήμ ἀνέκτησε τήν παλιά της αἴγλη διότι ἡ Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τήν ἀνεβίβασε σέ Πατριαρχεῖο. Ἐδῶ ἔμεινε φυλακισμένος ὁ Ἀπ. Παῦλος γιά δύο χρόνια. Στόν ἀρχαιολογικό της χῶρο βρέθηκε ἐπιγραφή μέ τό ὄνομα τοῦ Ποντίου Πιλάτου. Ἡ πόλη καταστράφηκε τόν 13ο αἰ. Ἐδῶ ζοῦσε ὁ Διάκονος Φίλιππος μέ τίς 4 προφητεύουσες θυγατέρες του.


ΝΑΖΑΡΕΤ
Εἶναι ἡ γενέτειρα τῆς Παναγίας καί τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος. Ἐδῶ ὁ Κύριος πέρασε τά παιδικά καί ἐφηβικά Του χρόνια. Ἐργαζόταν σάν ταπεινός ξυλουργός στό ἐργαστήριο τοῦ νομιζόμενου πατέρα Του ἁγίου Ἰωσήφ μέχρι πού συμπλήρωσε τό 30ο ἔτος τῆς ἡλικίας του. Στά χρόνια Του τό χωριό ἦταν ἀσήμαντο καί συγκεντρωμένο γύρω ἀπό τήν πηγή. Τέσσερα τά προσκυνήματα:α)ἡ Πηγή ὅπου ἔγινε ὁ Εὐαγγελισμός, ἡ Σπηλιά-Ἐργαστήρι τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ, ἡ Συναγωγή στήν ὁποία δίδαξε ὁ Χριστός καί ὁ Γκρεμνός ἀπό τόν ὁποῖο οἱ συμπατριῶτες του θέλησαν νά Τόν γκρεμίσουν. Ἡ ἑλληνο-ορθόδοξη ἐκκλησία τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ στήν Πηγή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ κτίσθηκε στά 1750 πάνω σέ ἀρχαιότερη ἐκκλησία. Τό ὡραῖο εἰκονοστάσι της τό δώρησε κάποιος ἕλληνας ἔμπορος στά 1767. Κάτω ἀπό τήν ἁγία τράπεζα ὑπάρχει ἀβαθές πηγάδι ἀπό τό ὁποῖο ἀναβλύζει γλυκό, καθαρό καί ἰαματικό νερό.
Ἡ ἐκκλησία-Συναγωγή τῶν Γραικο-Καθολικῶν εἶναι καί αὐτή κτισμένη πάνω στά ἐρείπια μᾶλλον τῆς συναγωγῆς τῆς Ναζαρέτ τῶν χρόνων τοῦ Κυρίου
Ἡ Λατινική ἐκκλησία τοῦ Εὐαγγελισμοῦ (Φραγκισκανῶν) εἶναι κτισμένη στά1960 στόν τόπο τοῦ Σπιτιοῦ τῆς Παναγίας καί τοῦ Ἐργαστηρίου τοῦ Ἰωσήφ. Ἐδῶ ὑπῆρχε Βυζαντινή ἐκκλησία πού καταστράφηκε ἀπό τούς Πέρσες καί ἀντικαταστάθηκε μέ μεγαλύτερη ἀπό τούς Σταυροφόρους τόν 12ο αἰ.
Τό παρεκκλήσιο τοῦ Γκρεμνοῦ (ελ-Κάφζε στά ἀραβικά) στό νότιο ἄκρο τῆς σημερινῆς Ναζαρέτ, κτίσθηκε στά 1925 ἀπό τόν ἕλληνα μητροπολίτη Κλεόπα. Στόν ἴδιο χῶρο φαίνονται ἐρείπια ἀρχαίας βυζαντινῆς ἐκκλησίας καί μοναστηριοῦ.

ΚΑΝΑ ΤΗΣ ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ
Πατρίδα τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ναθαναήλ. Στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ βρίσκονταν βορειότερα τῆς σημερινῆς κοντά στήν πεδιάδα Ἄσωχη (Μπαταούφ στά ἀραβικά). Ἐκεῖ ἔκανε τό πρῶτο Του θαῦμα ὁ Κύριος καί θεράπευσε ἐπίσης τόν γιό τοῦ βασιλικοῦ ἀπό τήν Καπερναούμ (Ἰωάν.4,46-54). Τό σημερινό ἀραβικό χωριό κάφαρ-Κάνα ἔχει ἀνάμικτο πληθυσμό μουσουλμάνους καί χριστιανούς καί δύο ναούς:α) τόν ἑλληνο-ορθόδοξο ὅπου καί οἱ δύο λίθινες ὑδρίες σάν καί αὐτές τοῦ θαύματος καί β)τῶν φραγκισκανῶν χτισμένη στά ἐρείπια ἀρχαίας συναγωγῆς ὅπου καί ἀραμαϊκή ἐπιγραφή.


ΘΑΒΩΡ(Ε-Τουρ στά ἀραβικά καί Ἰταβύριον στίς ἀρχαῖες ἑλληνικές πηγές)
Ταυτίστηκε μέ τό ὑψηλόν ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως γιά τούς ἑξῆς λόγους: α)Εἶναι πράγματι ὑψηλό καί ἐντυπωσιακό βρισκόμενο στά νότια τῆς πεδιάδος Ἐσδραελών β) Βρίσκεται κοντά στήν Ναζαρέτ καί τήν Καπερναούμ (τόπος δράσης τοῦ Κυρίου) γ)Τό Θαβώρ καθώς καί τό Ἐρμών ὑμνήθηκαν ἀπό τόν Δαυίδ καί ἀναφέρονται στήν Π. Διαθήκη σάν τά δύο ἱερότερα βουνά τῆς Ἁγίας Γῆς.
Ἐρείπια φρουρίου πού εἶχε κτίσει ὁ Πτολεμαῖος ὁ Α΄ σώζονται μέχρι σήμερα στό Θαβώρ. Ἡ πρώτη ἐκκλησία χτίστηκε στό Θαβώρ τόν 4ο αἰ. ἀπό τήν ἁγία Ἑλένη. Τόν 6ο αἰ. ,στά χρόνια τοῦ Ἰουστινιανοῦ χτίστηκαν ἄλλες δύο καί στίς ἀρχές τοῦ 7ου ἡ τέταρτη. Καταστράφηκαν ὅλοι ἀπό τούς Πέρσες τό 613 ἀλλά ἀνοικοδομήθηκαν καί πάλι διότι στά 1114 ὁ ἡγούμενος Δανιήλ λέει ὅτι βρῆκε τούς ναούς αὐτούς σέ καλή κατάσταση. Τό 1845 ἡ ἁγιοταφική Ἀδελφότητα ἐφρόντισε καί ἔχτισε ἐκκλησία καί μοναστῆρι πάνω στά παλιά ἐρείπια. Πάνω στό Θαβώρ βρίσκεται καί τό σπήλαιο τοῦ Μελχισεδέκ βασιλέως Σαλήμ. Στούς βυζαντινούς χρόνους τό Θαβώρ ἦταν ἐπισκοπή. Στή Σταυροφορική ἐποχή(1099-1291) ἐγκαταστάθηκαν βενεδικτίνοι μοναχοί. Ὅταν ὅμως στά 1187 ἐκδιώχθηκαν ἀπό τόν Σαλαδῖνο τότε ὁ Σουλτᾶνος τῆς Δαμασκοῦ Μάλικ ελ-Αντιλ, τό 1211, κατάστρεψε ὅλα τά χριστιανικά ἱδρύματα, ἐκκλησίες καί μοναστήρια, καί στή θέση τους ἔστησε φρούριο ὅπως καί τοῦ Πτολεμαίου. Σήμερα τό βόρειο τμῆμα τῆς κορυφῆς ἀνήκει στούς ἕλληνες ὀρθοδόξους ἐνῶ τό νότιο στούς λατίνους. Καί τά δύο μοναστήρια εἶναι χτισμένα πάνω στά ἐρείπια τῶν ἀρχαίων βυζαντινῶν ἐκκλησιῶν.
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης δέχεται πώς ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος ἔγινε 40 ἡμέρες πρό τοῦ Πάθους, δηλαδή τόν Φεβρουάριο μῆνα καί ὄχι τόν Αὔγουστο. Ἐπειδή ὅμως ἡ γιορτή τῆς Μεταμορφώσεως εἶναι λαμπρή, φωτεινή, πανηγυρική, χαρμόσυνη, ἔπρεπε νά μήν πέφτει στήν Μ. Τεσσαρακοστή καί νά ἑορτάζεται 8 συνεχεῖς ἡμέρες. Γιαυτό μετατέθηκε καί ὁρίστηκε νά ἑορτάζεται 40 ἡμέρες πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τ. Σταυροῦ πού «ἐπέχει τά δίκαια τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου» δηλ. στίς 6 Αὐγούστου. Οἱ «πρόκριτοι» μαθητές εἶδαν τήν «μεθεκτή καί προσιτή» θεία ἐνέργεια (ἄκτιστο φῶς) καί ὄχι τήν Θεία Οὐσία, ἡ ὁποία εἶναι «ἀπρόσιτος καί ἀπροσπέλαστος ταῖς σχολαστικαῖς ἐπινοίαις» (ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς) διότι «Θεότης καθ’ ἑαυτήν ἀόρατος».

ΛΙΜΝΗ ΤΙΒΕΡΙΑΔΟΣ
Ἔχει μῆκος 21 χλμ. ,πλᾶτος 12 χλμ. ,βάθος 48μ. καί βρίσκεται 208 μ. κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς Μεσογείου θαλάσσης. Ὅταν εἶναι γεμάτη περιέχει 3985 ἑκατομμύρια κυβικά μέτρα γλυκό καί πόσιμο νερό. Ὁ Ἰορδάνης χύνει κάθε χρόνο 603 ἑκατομμύρια κυβ. μ. νερό. Στήν ἐβραϊκή γλῶσσα λέγεται Κιννερέτ (κιννόρ=βιολί). Λέγεται καί λίμνη Γεννησαρέτ διότι ἡ βορειο-δυτική παραλία της ὀνομάζεται Γκινοσάρ. Στά χρόνια τοῦ Κυρίου ἡ δυτική παραλία της ἦταν πυκνοκατοικημένη μέ πολλά ιουδαϊκά χωριά, ἐνῶ ἡ ἀνατολική ὀχθη, ἡ Περαία, ἦταν ἀραιοκατοικημένη μέ ἕλληνες καί διάφορους ἄλλους ξένους λαούς. Γιαυτό κέντρο τῆς δράσης τοῦ Κυρίου ἦταν ἡ Καπερναούμ στήν δυτική ὄχθη τῆς λίμνης.



ΤΙΒΕΡΙΑΣ
Ἱδρύθηκε τό 22μ.Χ. ἀπό τό Βασιλιά Ἡρώδη Ἀντύπα γιό τοῦ Ἡρώδη τοῦ Μεγάλου πρός τιμήν τοῦ Τιβερίου Καίσαρος (κατά τόν ἱστορικό Ἰώσηπο). Ἄν καί κτισμένη πάνω στήν κεντρική συγκοινωνιακή ἀρτηρία τῆς δυτικῆς ὄχλης τῆς λίμνης τήν ὁποία ἀναγκαστικά χρησιμοποιοῦσε ὁ Κύριος δέν ἀναφέρεται καθόλου στά εὐαγγέλια. Οἱ ἰουδαῖοι ἀρνήθηκαν στήν ἀρχή νά κατοικήσουν ἐκεῖ γιατί ἡ πόλη εἶχε κτισθεῖ πάνω σέ ἀρχαῖα κοιμητήρια. Οἱ περισσότεροι ἀπό τούς κατοίκους της ἦσαν εἰδωλολάτρες. Ἐδῶ βρῆκε πρόσφορο ἔδαφος ὁ Χριστιανισμός. Πολύ νωρίς δημιουργήθηκε στήν πόλη χριστιανική κοινότητα καί ἐπισκοπή. Ἤδη στίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰ. μπόρεσαν οἱ χριστιανοί τῆς Τιβεριάδος νά ἀποκτήσουν ἐπιβλητική βασιλική γιά τή λατρεία τους χρησιμοποιώντας ἕνα ἀρχαῖο εἰδωλολατρικό κτίριο, τό Ἀδριάνειο. Στόν 6ο αἰ. κτίσθηκε στό ψηλότερο μέρος τῆς πόλης μιά δεύτερη χριστιανική βασιλική, ἀφιερωμένη στόν ἀπόστολο Πέτρο. Κάτω ἀπό τό θυσιαστήριο τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς, πού ἀνακαλύφθηκε πρόσφατα σέ ἀρχαιολογικές ἀνασκαφές, βρέθηκε μιά τεράστια πέτρινη ἄγκυρα εἰς ἀνάμνησιν πιθανῶς τοῦ Μεγάλου ψαρᾶ τῶν Εὐαγγελίων. Τό σημερινό ἑλληνο- ὀρθόδοξο μοναστῆρι πού βρίσκεται στή νότια παραλία τῆς πόλης εἶναι κτισμένο πάνω σέ σταυροφορικά καί ὀθωμανικά ἐρείπια κτιρίων.
Τά θερμά λουτρά της εἶναι θεραπευτικά γιά τίς ρευματικές παθήσεις.

 ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΠΟΤΑΜΟΣ
Ἔχει μῆκος περίπου 220 χλμ. Τό ὄνομα του τό παίρνει ἀπό τό ἑβραϊκό «ἰαρδίν» πού σημαίνει κατεβαίνω. Ἀπό τούς πρόποδες τοῦ ὄρους Ἐρμών πού πηγάζει μέχρι τήν Ν. Θάλασσα κατεβαίνει 2016 πόδια.Σχηματίζει πολλούς μαιάνδρους καί ρέει ὁρμητικά.


ΜΑΓΔΑΛΑ
Βρίσκεται 5 χιλιόμετρα βόρει τῆς πόλης Τιβεριάδος. Δέν ἀναφέρεται στά Εὐαγγέλια ἀλλά ἡ ὕπαρξή της ἐξυπακούεται ἀπό τό ἐπίθετο τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς καί ἀπό τήν τοπωνυμία τοῦ χώρου τῶν ἀρχαίων ἐρειπίων Μιγδάλ πού σώζεται μέχρι σήμερα. Πιθανότατα τά Μάγδαλα νά ταυτίζονται μέ τήν κώμη Δαλμανουθά τοῦ Εὐαγγελιστῆ Μάρκου (Μάρκ,8,10) στήν περιοχή τῆς ὁποίας ἦλθε ὁ Κύριος μετά τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων στούς τετρακισχιλίους. Πολύ περισσότερο πιθανόν νά ταυτίζεται μέ τήν Ταριχαία τῶν ἑλληνικῶν ἱστορικῶν πηγῶν καί εἰδικά τοῦ ἱστορικοῦ Φλάβιου Ἰ ώσηπου. Στίς ἀρχαιολογικές ἀνασκαφές πού ἔγιναν στό χῶρο τῶν Μαγδάλων ἀνακαλύφθηκαν ἐρείπια ἀρχαίας συναγωγῆς ἀπό τά χρόνια τοῦ Χριστοῦ, ἡ κεντρική πλατεῖα τῆς κώμης (ἀγορά) καί μοναστῆρι μέ ἐκκλησία τοῦ 6ου αἰ. Μεταγενέστερα χριστιανοί προσκυνητές ὅπως ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος, ὁμιλοῦσαν καί γιά τήν ὕπαρξη ἐκκλησίας κτισμένης πάνω στό σπίτι τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.


ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΣΜΩΝ
Ὁ ἀκριβής τόπος δέν μπορεῖ νά καθοριστεῖ. Οἱ παλαιοχριστιανικές παραδόσεις τοποθετοῦσαν τό ὄρος στήν δυτική ὄχθη τῆς λίμνης μεταξύ Καπερναούμ καί τῆς πόλης Μάγδαλα, δηλ. πολύ κοντά στό Ἑπτάπηγο. Τά ἐρείπια τῆς παλαιοχριστιανικῆς βασιλικῆς πού βρέθηκαν πρίν λίγα χρόνια 200 μ. δυτικά τού Ἑπτάπηγου, πιθανότατα νά ἀνῆκαν στό προσκύνημα αὐτό. Τό ὄρος πού ἐπισκεπτόμαστε (μονή Φραγκισκανῶν) ἔχει ὕψος 346 μ καί τοπογραφική συνάφεια μέ τό παλαιό χριστιανικό προσκύνημα ἀλλά λείπουν οἱ ἀρχαιολογικές μαρτυρίες.



ΕΠΤΑΠΗΓΟ (Ελ-Ταπγα στά ἀραβικά)
Ἐδῶ τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων. Στά μέσα τοῦ 4ου αἰ. χτίστηκε ἐδῶ μονόκλιτη μικρή ἐκκλησία πού ἀντικαταστάθηκε τόν 5ο αἰ. ἀπό μεγάλη τρίκλιτη βασιλική στρωμένη μέ πολύχρωμα μωσαϊκά δάπεδα. Στό κέντρο τῆς κόγχης τοῦ ἱεροῦ καί πίσω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα βρέθηκε ψηφιδωτό μέ ἀπεικόνιση τοῦ καλαθιοῦ μέ τούς ἄρτου καί τά δύο ψάρια. Ἐπίσης στό νότιο κλῖτος τῆς βασιλικῆς βρέθηκε ἑλληνική ἐπιγραφή πού γράφει: « Τῷ ἁγίῳ τόπῳ μνήσθητι Κύριε Σαύρου». Μετά τήν ἀραβική κατάκτηση(630μ.Χ.) ἡ ἐκκλησία ἐγκαταλείφθηκε. Τά ἐρείπια βρέθηκαν τόν περασμένο αἰῶνα καί βενεδικτίνοι μοναχοί τήν ἀνεστήλωσαν.

ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ
Εὑρίσκετο πάνω στά σύνορα Γαλιλαίας καί Γαυλανίτιδος. Εἶχε γίνει τελωνειακός σταθμός καί βάση τῶν ρωμαϊκῶν στρατευμάτων. Τήν κατοικοῦσαν ντόπιοι ἰουδαῖοι, τελωνειακοί, στρατιῶτες, ἀξιωματοῦχοι ὅπως ὁ ρωμαῖος ἑκατόνταρχος καί ἄλλοι δημόσιοι ὑπάλληλοι.Ἐδῶ ὁ Κύριος κήρυξε περί τῆς Θείας Εὐχαριστίας, θεράπευσε τόν δαιμονισμένο (Μαρκ. 1,21-28), τόν παράλυτο(Μαρκ. 2,1-12), τήν πεθερά τοῦ ἀπ.Πέτρου, τόν δοῦλο τοῦ ἑκατοντάρχου κ.ἄ. Μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰ. παρέμεινε καθαρά ἰουδαϊκή πόλη. Φαίνεται ὅτι ὑπῆρχαν λίγοι χριστιανοί ἐξ ἑβραίων συσπειρωμένοι γύρω ἀπό τό σπίτι τοῦ ἀπ. Πέτρου στό κέντρο τῆς πόλης καί κοντά στή Συναγωγή. Τό σπίτι αὐτό τό χρησιμοποιοῦσαν ὡς εὐκτήριο οἶκο καί ὡς προσκύνημα γιά τούς ἐπισκέπτες. Ἔτσι στήν Καπερναούμ ἔχουμε τό ἀρχαιότερο χριστιανικό προσκύνημα στήν Ἁγία Γῆ χρονολογούμενο ἀπό τόν 2ο αἰ. μ. Χ. Πάνω ἀπό τό σπίτι αὐτό χτίστηκε τόν 5ο αἰ. ἐκκλησία σέ σχῆμα ὀκταγώνου. Βρέθηκε στίς ἀνασκαφές ἀπό φραγκισκανούς μοναχούς. Τόν 6ο αἰ. κτίστηκε καί δεύτερος ναός ἀφιερωμένη στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο. Μετά τούς βυζαντινούς χρόνους παρήκμασε καί κατά τόν 11ο αἰ. ἐγκαταλείφθηκε καί ἔπεσε στήν ἀφάνεια. Ἔγινε καταφύγιο ἐποχιακῶν ψαράδων. Στά τέλη τοῦ 19ου αἰ. τό ἑλληνο-ορθόδοξο Πατριαρχεῖο καί Φραγκισκανοί μοναχοί ἀγόρασαν τήν περιοχή. Σήμερα μπορεῖ κανείς νά δεῖ τά ἐρείπια τοῦ σπιτιοῦ τοῦ ἀπ. Πέτρου, τήν Ἑβραϊκή Συναγωγή τοῦ 4ου αἰ., ἕνα τμῆμα τῆς ἀρχαίας πόλης πού ἀποκαλύφθηκε μέ τίς ἀνασκαφές καί τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησία τῶν 12 Ἀποστόλων πού ἔχτισε ὁ πατριάρχης Δαμιανός στά 1925.

ΒΗΘΣΑΪΔΑ
Πατρίδα τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου, Ἀνδρέα καί Φιλίππου βρίσκεται κοντά στό σημεῖο ἐκβολῆς τοῦ Ἰορδάνου στή λίμνη τῆς Τιβεριάδος. Ἡ περιοχή ἦταν ἀπό παλιά πλούσια σέ ἁλιεία. Ἔτσι δικαιολογεῖται καί τό ὄνομα της (Βηθσαϊδᾶ) τό ὁποῖο στά ἑβραϊκά σημαίνει οἶκος ἁλιείας. Στήν ἀρχή ἦταν ἕνα ἀσήμαντο χωριό ψαράδων, πού ὅμως στά χρόνια τοῦ τετράρχη Φιλίππου, στίς ἀρχές τοῦ 1ου μ.Χ. αἰ. ἔγινε πόλη καί ὀνομάσθηκε Ἰουλιάς πρός τιμή τῆς κόρης τοῦ Αὐγούστου. Μετά τήν ἀραβική κατάκτηση ἔπεσε στήν ἀφάνεια. Τά ἐρείπια της δείχνονται σήμερα στόν ἀρχαιολογικό λόφο Ἐλ Τέλ στό βόρειο μέρος τῆς λίμνης τῆς Τιβεριάδος. Ὁ Κύριος μέ τούς ἀποστόλους τήν ἐπισκέπτονταν συχνά. Στούς βυζαντινούς χρόνους (5ος-6ος αἰ.) εἶχε κτιστεῖ καί ἐκκλησία-προσκύνημα ἀλλά οἱ ἀνασκαφές δέν τήν ἔχουν ἀκόμη ἐντοπίσει.


ΓΕΡΓΕΣΣΑ (ΕΛ-ΚΟΥΡΣΙ)
Ἡ ἀνατολική παραλία τῆς λίμνης στούς ἑλληνιστικούς, ρωμαϊκούς καί βυζαντινούς χρόνους ἦταν ἀραιοκατοικημένη καί ἕνα μεγάλο μέρος της, τό μεσαῖο καί τό νότιο ἀνῆκε στίς δύο ἑλληνικές πόλεις τῆς Δεκάπολης: τοῦ Ἵππου καί τῶν Γαδάρων. Τήν βορειο-ανατολική παραλία τῆς λίμνης τήν κατοικοῦσε ἕνας ἀρχαῖος σημητικός λαός: οἱ Γεργεσσηνοί. Τόν 4ο αἰ. ἐντοπίστηκε ὁ χῶρος τοῦ θαύματος τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονισμένου καί δίπλα του χτίστηκε ἕνα τεράστιο μοναστῆρι-ξενώνας (5ος αἰ.) μέ ἐπιβλητική βασιλική ἀπό τίς μεγαλύτερες στήν Ἁγία Γῆ. Στή βουνοπλαγιά τοῦ θαύματος ἐκεῖ πού ἔγινε τό θαῦμα ἔξω ἀπό μιά φυσική σπηλιά κτίσθηκε ἕνα μικρό παρεκκλήσιο στό πίσω μέρος τοῦ ὁποίου ὑπῆρχε μιά κολώνα φυσικοῦ βράχου, προφανῶς τό ἀκριβές σημεῖο τοῦ θαύματος περιτειχισμένη μέ ὡραία οἰκοδομή.
Ὁλόκληρο τό μοναστῆρι μέ τήν βασιλική του καί τό παρεκκλήσιο τοῦ θαύματος γκρεμίσθηκαν στό μεγάλο σεισμό τοῦ 749, ἐγκαταλείφθηκαν καί λησμονήθηκαν. Τό 1969 μετά ἀπό ἀνασκαφές ἀνακαλύφθηκαν τά ἐρείπια καί ἀναστηλώθηκαν.


ΚΑΙΣΑΡΕΙΑ ΦΙΛΙΠΠΟΥ (ΠΑΝΙΑΔΑ)
Βρίσκεται στούς πρόποδες τοῦ ὄρους Ἐρμών στό βορειότερο ἄκρο τῆς Ἁγίας Γῆς. Στήν τεράστια φυσική σπηλιά μέσα ἀπό τήν ὁποία ἀναβλύζει μία ἀπό τίς πηγές τοῦ Ἰορδάνου λατρεύονταν στούς ἑλληνιστικούς καί ρωμαϊκούς χρόνους ὁ Πάνας. Στόν 4ο αί. ὁ τετράρχης Φίλιππος ἵδρυσε ἐδῶ τήν πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου του, τήν ὁποία ὀνόμασε Καισάρεια. Οἱ ἱστορικοί γιά νά τή διακρίνουν τήν ὀνόμασαν Καισάρεια Φιλίππου. Τό ὄνομα Πανιάς ὅμως ἐπικράτησε σ’ ὅλες τίς ἐποχές (ἀραβικά Μπάνιας). Στά περίχωρα της ὁ ἀπ. Πέτρος ὁμολόγησε τόν Χριστό. Εἶναι ἡ πατρίδα τῆς αἱμορροούσης πού θεραπεύτηκε στήν περιοχή τῆς Καπερναούμ. Ἐπιστρέφοντας στήν πατρίδα της ἔστησε στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ της, χάριν εὐγνωμοσύνης, χάλκινο ἀδριάντα πού παρίστανε τόν Χριστό καί τήν ἰδία γονυπετοῦσα. Αὐτή ἡ παράσταση ἡ ἀρχαιότερη τοῦ Χριστοῦ θαυματουργοῦσε καί ἔγινε χριστιανικό προσκύνημα. Πολλοί τό εἶδαν καί τό περιέγραψαν ὅπως καί ὁ ἱστορικός Εὐσέβειος. Τόν 4ο αἰ. τό ἀνάγλυφο τοῦ Χριστοῦ τοποθετήθηκε μέσα σέ βασιλική πού κτίσθηκε γιά τό σκοπό αὐτό κοντά στήν πηγή. Τά ἐρείπιά τῆς βασιλικῆς ἦλθαν στό φῶς μέ τίς ἀνασκαφές τῶν τελευταίων ἐτῶν.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: http://picasaweb.google.gr/injerousalem/OrthodoxHolyPilgrimagesOfNorthernIsrael



Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ



1)ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ
2)ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ I. ΜΟΝΗΣ TOY ABBA ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

Ἀνατολικὰ τῆς Ἁγίας πόλης Βηθλεέμ, σὲ ἀποστάση 7 περίπου χιλ. καὶ κατὰ τὸ μέσο τῆς ὁδοῦ, ἡ ὁποία διέρχεται μπροστὰ ἀπὸ αὐτή, καὶ ὁδηγεῖ πρὸς τὴν Ἱ. Μονὴ (Λαύρα) τοῦ Ἁγίου Σάββα, βρίσκεται ἡ περιλάλητος Ἱ. Μονὴ τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου (Ντὲρ Ἰμπν, Ἀμπέτ), τοῦ μεγάλου Κοινοβιάρχου καὶ Ἀρχιμανδρίτου, ἡ ὁποία ὑπάγεται στην Ἁγία Πόλη τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἱερουσαλήμ.

Ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος γεννήθηκε τὸ ἔτος 424 μ.Χ. στή πόλη Μογαρισσὸ κοντά στὰ Κόμανα τῆς Καππαδοκίας, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, πού ὀνομάζονταν Προαιρέσιος καὶ Εὐλογία.

Τὸ ἔτος 451, σὲ ἡλικία 27 ἐτῶν, ἐγκαταλείπει τὴν πατρικὴ οἰκία, μὲ σκοπὸ να ἐπισκεφθεῖ τοὺς Ἁγίους Τόπους. Διερχόμενος τὴν Ἀντιοχεία, γνώρισε ἐκεῖ καὶ καταξιώθηκε τῶν εὐλογιῶν τοῦ, γεμάτου Θείας Χάριτος, Ἁγίου Συμεών τοῦ Στυλίτου. Ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ἐξεπλάγη, ἀκούγοντας τὸν Ὅσιο Συμεῶνα να προλέγει σὲ αὐτὸν τὴν μέλλουσα μεγάλη στήν Ἐκκλησία προσφορά του καὶ τήν θαυμαστή ἀγωνιστική πνευματική πορεία του.

Ἀφοῦ μετέβη καὶ προσκύνησε τὰ Ἱερὰ Προσκυνήματα στά Ἱεροσόλυμα προσῆλθε καὶ παρέμεινε πλησίον τοῦ ἁγίου Λογγίνου. Αὐτός, καταγόμενος ὅπως καί ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ἀπό τήν Καππαδοκία, διέμενε στον Πύργο τοῦ Δαβίδ. Ἐνταχθεὶς συγχρόνως ὁ Ὅσιος στό Τάγμα τῶν «Σπουδαίων» τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ζοῦσε τήν ἀσκητική ζωή.

Ἐπειδὴ ὅμως ποθοῦσε μεγαλύτερη μονώση, μετέβη καὶ παρέμεινε στο λεγόμενο «Παλαιὸν Κάθισμα», εὑρισκόμενο στήν λεωφόρο, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα πρὸς τήν Βηθλεέμ. Ἐκεῖ ὑπῆρχε Ἱ. Ναὸς πρὸς τιμὴν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀνεγερθεὶς ἀπὸ τὴν εὐσεβή Ἰκελία, στήν θέση ὅπου σήμερα ὑπάρχει ἡ Ἱ. Μονὴ τοῦ Προφήτου Ἠλία. Ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ἔμεινε ἐκεῖ λίγο χρονικὸ διάστημα. Ἐπειδὴ ποθοῦσε ἀκόμη μεγαλύτερη ἀσκητικὴ πολιτεία, ἀναχωρεῖ ἀπὸ τὸ «Παλαιὸν Κάθισμα» καὶ μεταβαίνει σὲ ἄλλο τόπο, ἡσυχαστικότερο, στά ἐνδοτέρα τῆς ἔρημου. Ὑπῆρχε ἐκεῖ τοπική Παραδοση, πού ἔλεγε ὁτι σὲ κάποιο σπήλαιο τῆς περιοχῆς κατέλυσαν οἱ τρεῖς Μάγοι ὅταν «χρηματισθέντες κατ' ὄναρ μὴ ἀνακάμψαι πρὸς Ἡρῴδη, δι’ ἄλλης ὁδοῦ ἀνεχώρησαν εἰς τὴν χώραν αὐτῶν» (Ματθ. Β, 12).

Στην θέση αὐτὴ ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος σχημάτισε τὴν πρώτη μικρὴ ἀδελφότητα, ἡ ὁποία αὐξήθηκε πολύ γρήγορα.

Λόγῳ τοῦ μεγάλου ἀριθμοῦ τῶν προσελθόντων ἀναγκάστηκε νά ἱδρύσει Μονή, τῆς ὁποίας, τὰ θεμέλια καί τά πρῶτα κτίσματα οἰκοδομήθηκαν κατὰ τὰ ἔτη 465 - 475. Μετὰ τὴν ἵδρυση τῆς Μονῆς, ἀρχίζει ἡ δράση τοῦ μεγάλου Πατρός, τόσο στήν μοναχική παλαίστρα, ὅσον καὶ στήν παλαίστρα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Δίνειμεγάλες μάχες κατὰ τῶν αἱρέσεων, τοῦ Νεστοριανισμοῦ καὶ τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Στους ἀγῶνες αὐτοὺς συναγωνίζονταν, ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ Ἡγιασμένος καί ὁ Μέγας Εὐθύμιος, οἱ ὁποῖοι καὶ ἀπολαμβάναν κοινῆς τιμῆς καὶ εὐγνωμοσύνης, ὄχι μόνον ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ἀπό τίς Ἱερές Μονές τῆς Παλαιστίνης, ἀλλὰ καὶ ἀπό ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ὡς πρὸς τὴν ἐσωτερικὴ ὀργάνωση τοῦ Κοινοβίου, ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος δέν ἔλαβε ὡς ὑπόδειγμα τὰ προηγούμενα Κοινόβια τῆς Παλαιστίνης. Σὲ αὐτὸ συνετέλεσε καί ἡ θέση τοῦ Κοινοβίου. Τό κοινόβιο βρίσκεται ἐπάνω σὲ ἕνα ὑψηλό ὀροπέδιο καὶ ὄχι σὲ τόπο χαμηλὸ κα βραχώδη. Ἀπὸ τὴν Ἱ. Μονὴ φαίνεται ἡ Βηθλεέμ, ἡ Ἱερουσαλὴμ μέ τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὁ Ἰορδάνης ποταμός, ἡ Νεκρὰ θάλασσα, καὶ τὸ Σαραντάριο Ὄρος. Στόν εὐχάριστο ἐκεῖνο τόπο διαμονῆς οἱ κοινοβιᾶται μοναχοί, μαθητές τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, ἐργάζονταν, ὄχι μόνο για τὴν προσωπικὴ τους κάθαρση ἀπό τά πάθη, διά τῆς ἀσκητικῆς-μυστηριακῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ για τὴν ἀνακούφηση τοῦ πόνου τῶν συνανθρώπων τους.

Οἱ μαθηταί τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου μέ τήν ἁγία καθοδήγησή του, ἐπέτυχαν νά συνδυάσουν στή μοναχική τους ζωή: α) τήν συνεχῆ ἀσκήση-προσευχή-μυστηριακή ζωή πρὸς τελειοποίησή τους καὶ β)τὴν φιλοπονία πρὸς ὠφέλεια τοῦ πλησίον. Ἡ ὡραία αὐτὴ κοινοβιακὴ ζωή, συνετέλεσε ἀφ' ἑνὸς μὲν στην αὐξήσῃ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μοναχῶν τοῦ Κοινοβίου, ἀφ' ἑτέρου δέ στό να δέχεται τὸ Κοινόβιο δωρεὲς εὐσεβῶν πλουσίων.

Ἡ ἀρχὴ ἔγινε ἀπὸ κάποιον Ἀκάκιο. Οἱ δωρεὲς δίνονταν για τὴν ἀνέγερση Ξενώνων ἤ κελλίων τῶν μοναχῶν. Σιγὰ - σιγὰ δημιουργήθηκε ὁλοκλήρη πόλη γύρω ἀπό τήν Μονή.

Οἱ μοναχοὶ ἔφτασαν τοὺς 700, καὶ δέν ἦταν μόνο Ἕλληνες, ἀλλὰ διαφόρων ἐθνικοτήτων. Ὑπῆρχαν Βεσσοὶ (γένος Θρακικό), ἀκόμη καὶ Ἀρμένιοι. Δημιουργήθηκε ἔτσι ἡ ἀνάγκη στό ἀπέραντο Κοινόβιο νά ὑπάρχουν διαφορετικοί ναοί, γιά τήν τέλεση τῶν ἀκολουθιῶν στίς διάφορες γλῶσσες τῶν ποικίλης ἐθνικότητας μοναχῶν. Ἀνηγέρθησαν τέσσεροι Ναοί, στούς ὁποίους ἔψαλλαν κατ' ἰδίαν τὶς Ἱ. Ἀκολουθίες, οἱ μοναχοὶ τῶν διαφόρων ἐθνοτήτων. Ὕστερα συναθροίζονταν ὅλοι στο Καθολικὸ (τὸν Κεντρικὸ Ναὸ) τοῦ Κοινοβίου, ὅπου καί ἐτελεῖτο ἡ Θ. Λειτουργία στα ἑλληνικά, καί συμμετεῖχαν στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας.

Στην μοναστικὴ αὐτὴ πολιτεία, τὰ πάντα διηύθυνε ἡ πατρικὴ ἀγάπη, ἡ ἀγαθότητα καὶ ἡ συγκαταβατικότητα τοῦ Κοινοβιάρχου. Ἡ διδασκαλία του πρὸς τοὺς μοναχοὺς ἦταν συνεχὴς διδασκαλία ἀγάπης, ἡ ὅλη δὲ ἀναστροφή, οἱ ἐνέργειες καὶ οἱ πράξεις τῶν μοναχῶν ἦταν καρπὸς τῆς ἀγάπης πού καλλιεργοῦσαν στήν καρδιά τους καί τήν ὁποία εἶχε ἐμφυσήσει σ’ αὐτούς ὁ πνευματικός τους πατέρας.

Στο Κοινόβιο ὑπῆρχε καὶ Φροντιστήριο, στό ὁποῖο ἐκπαιδεύονταν οἱ Μοναχοί. Ἀπό τό ὀργανωμένο αὐτό Κοινόβιο ἐλαμβάνοντο Ἡγούμενοι για ἄλλες Μονές, καὶ ἐπιλέγονταν Ἐπίσκοποι για τὴν Ἐκκλησία. Ἀπ’ αὐτὸ βγήκαν ἐπίσης μεγάλοι Θεολόγοι καὶ συγγραφεῖς.

Ὁ ἅγιος Θεοδόσιος στήριζε τούς μοναχούς ὄχι μόνο στην ἄσκηση πού ἔκαναν γιά τήν πνευματική τους τελείωση, ἀλλὰ καὶ στά ἔργα τῆς ἀγάπης καί κοινωνικῆς προσφορᾶς. Στήν εἴσοδο τοῦ Κοινοβίου εἶχε ἀναγράψει ὁ Ὅσιος τήν ἑξῆς ἐπιγραφή: «μηδεὶς ῥᾴθυμος εἴσητω» (Δηλαδή κανένας ράθυμος, τεμπέλης, φίλαυτος ἄς μήν εἰσέρχεται σ’ αὐτόν ἐδῶ τόν χῶρο, πού εἶναι τόπος συνεχοῦς ἄσκησης, προσευχῆς, ἐργασίας καί κοινωνικῆς προσφορᾶς).

Στο Κοινόβιο ἐπίσης ὑπήρχαν «παντεῖα τεχνῶν ἐργαστήρια», δηλ. «πολλά καί ποικίλα ἐργαστήρια», στά ὁποῖα ἐργάζονταν οἱ μοναχοί, διάφορα ἐργόχειρα για τὴν συντηρήσή τους, γιά τήν φιλοξενία τῶν ἐπισκεπτῶν καί γιά τήν βοήθεια τῶν πτωχῶν.

Ἐπὶ πλέον ὑπῆρχαν Ξενῶνες, Πτωχοκομεῖα, Γηροκομεῖα, Νοσοκομεῖα. Ὅλα αὐτὰ προσέδιδαν στό Κοινόβιο χαρακτῆρα ἱερᾶς πόλεως, στήν ὁποία ζοῦσαν ἅγιοι ἄνθρωποι ἀφιερωμένοι στήν λατρεία τοῦ Θεοῦ καί στήν διπλῆ ἀγάπη: πρός τόν Θεό καί πρός τόν συνάνθρωπο.

Ἂν καὶ δέν ὑπῆρξε ὁ ἱδρυτὴς τοῦ μοναχικοῦ βίου στην Παλαιστίνη ὁ Μ. Θεοδόσιος, ἐν τούτοις ὑπῆρξε ὁ θερμότερος συνήγορος καὶ ὁπαδὸς τοῦ ἀληθοῦς καὶ ὑψηλοῦ μοναχικοῦ βίου, ὁ ὁποῖος συνδυάζει: α)τήν ἀσκητική-μυστηριακή ζωή γιά τόν προσωπικό πνευματικό καταρτισμό μαζί μέ β)τήν φιλεργία καί τήν φιλοπονία γιά τήν ἄσκηση τοῦ καθήκοντος τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον καί τήν ἀνθρώπινη κοινωνία γενικότερα. Στό σημεῖο αὐτὸ ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος μιμεῖται τοὺς μεγάλους συμπολίτες του Καππαδόκες, Ἅγιο Βασίλειο καὶ Ἅγιο Γρηγόριο, οἱ ὁποῖοι συνδύασαν ἁρμονικότατα καὶ ἀπέδειξαν διὰ τοῦ παραδείγματος τους, ὁτι εἶναι δυνατὴ ἀλλά καί ἁρμόζουσα ἡ συνυπάρξη τοῦ θεωρητικοῦ καὶ τοῦ πρακτικοῦ βίου, τῆς ἄσκησης-ἀδιάλειπτης προσευχῆς, ἀλλά καί τῆς ἐργασίας-κοινωνικῆς προσφορᾶς στην μοναχικὴ ζωή.

Κατὰ τὸν Μ. Θεοδόσιο ὁ προορισμὸς καὶ ἡ ἰδιαίτερη ἀξία τοῦ μοναχοῦ ἔγκειται στό: α)νά τηρεῖ τὰ ἐπιβαλλόμενα ὑπό τοῦ μοναχικοῦ βίου καθήκοντά του, β)νά φροντίζει ὁ ἴδιος για τὶς ἀναγκες του, καί γ)ὅταν παρίσταται ἀνάγκη νά προσφέρει καί νά θυσιάζεται για τοὺς συνανθρώπους του, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀνάγκη βοηθείας.

Ἡ Μονὴ τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου ὑπῆρξε ἡ ἀρίστη ἐξ ὁλων τῶν Κοινοβιακῶν Μονῶν στήν Παλαιστίνη καὶ χρησίμευε ὡς κανὼν-πρότυπο για τὶς ἄλλες. Ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος, εἶδε τὴν Μονὴ του να φθάνει στή μεγίστη ἀκμή της. Ἀξιώθηκε ἀπό τόν Κύριο νά συγκεντρώσει καὶ να ποιμάνει περίπου 700 μοναχούς, ἀπό διάφορα ἔθνη, ἐνῶ ταυτόχρονα στούς τόπους γύρω ἀπό τήν Μονή ζοῦσαν πάνω ἀπὸ δύο χιλιάδες μοναχοί καὶ ἀσκητὲς οἱ ὁποῖοι καθοδηγοῦντο ἀπ’ αὐτόν.

Ἔπειτα ἀπό μία ζωή γεμάτη πνευματικούς καρπούς, ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ τὴν 11η Ἰανουαρίου τοῦ 529, ὅταν ἀυτοκράτορας ἦταν ὁ Ἰουστινιανός. Ἔζησε 105 ἔτη καὶ ἐτάφη στήν κρύπτη τοῦ σπηλαίου τῶν Μάγων. Ἐκεῖ σήμερα ὑπάρχουν καὶ οἱ τάφοι τῆς μητέρας του Ἁγίας Εὐλογίας, τῆς Ἁγίας Σοφίας, μητέρας τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, τῆς μητέρας τῶν ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ Ἁγίας Θεοδότης, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Μόσχου, τῆς Ἁγίας Μαρίας μητρὸς τῶν Ἁγίων Ἀρκαδίου καὶ Ἰωάννου, συζύγου δὲ τοῦ Ἁγίου Ξενοφῶντος. Ἐπὶ τοῦ δαπέδου τοῦ σπηλαίου ὑπάρχουν 35 τάφοι διαφόρων Ἁγίων. Στή μεγάλη σημερινή Ἐκκλησία ὑπάρχει ὁ τάφος τῆς Ἁγίας Εὐφροσύνης, ἡ ὁποία ἦρθε ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Σωτῆρος, τῆς Ῥωσίας. Αὐτή ἦλθε στήν Ἁγία Γῆ μαζί μέ τόν ἀδελφό της Δαβίδ, τὴν ἐξαδέλφη της καί πολυπληθή συνοδεία. Καταγόταν ἀπό βασιλική οἰκογένεια. Ἀρρώστησε ἐνῶ βρισκόταν στήν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Σάββα, καὶ κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ τὴν 23η Μαΐου 1783.

Κατὰ τὶς τρεῖς τελευταίας ἡμέρες τῆς ζωῆς του ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος διδάσκε συνεχῶς τοὺς μοναχούς.

Καθὼς λέει ὁ βιογράφος του Θεοδωρος, Ἐπίσκοπος Πέτρας - Ἀραβίας, ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος «συνέσει πολλῇ ἐκαλλωπιστο» (δηλαδή ἦταν κοσμημένος μέ πολλή σύνεση), μελετοῦσε ἀπό μικρός πάντοτε μόνο σοβαρὲς μελέτες, ἐκ τῶν ὁποίων ἀντλοῦσε τὴν πλέον εὔγευστο τροφή. Ὅταν ἔφτασε στά Ἱεροσόλυμα, βρῆκε τὸν ἄριστο ἐξ ὁλων τῶν μοναχῶν, τὸν Ἅγιο Λογγίνο, καὶ ἔγινε σύνοικος του «λίαν τοϊς τοϋ μακαρίου ἐκείνου γέροντος τρόποις ἀρεσθείς» δηλ. «ἐπειδή πάρα πολύ τοῦ ἄρεσαν οἱ τρόποι του Γέροντα». Γυμνασθεὶς πνευματικά καθὼς ἔπρεπε πλησίον τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, προόδευσε ὥστε να εἶναι σὲ θέση να διακρίνει «τὸ καλὸν ἀπὸ τό κακό» («τό κρεῖττον ἀπό τοῦ χείρονος». Ἔκανε χαρούμενη ὑπακοή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μίμηση Χριστοῦ. «Διὰ τῆς ὑπακοῆς», ὅπως λέγει ὁ βιογράφος του, «τὸν ἔνοικον αὐτῷ μιμησάμενος, ὁς ἐγένετο ὑπήκοος τῷ Πατρὶ μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ». Δηλαδή «διά τῆς ὑπακοῆς μιμήθηκε Αὐτόν πού κατοικοῦσε μέσα του, (τουτέστιν τόν Χριστό μας), ὁ Ὁποῖος ἔγινε ὑπήκοος μέχρι θανάτου στόν Πατέρα Του, θανάτου δέ σταυρικοῦ».

Ἡ πνευματική ὁλοκλήρωση τοῦ Ἁγίου καί ἡ τελειοποίησή του ἔγινε στην Μονή, τὴν ὁποίαν αὐτὸς ἵδρυσε. Ἀπό ἐκεῖ ἐξέλαμψε ἡ ἀρετή του σέ ὅλον τόν κόσμο. «Τὶς οὕτως ἐνεκρωσε», σημειώνει ὁ βιογράφος τοῦ Ὁσίου, «τὰ μέλη τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, τῇ τήξει δαπάνηθέντα τοῦ σώματος; τὶς μὴ θαυμάςῃ ἐκείνου, τῆς ἀγρυπνίας τὸ εὔτονον, τῆς ψαλμωδίας τὸ σύντονον, τῶν δακρύων τὸ δαψιλές, καὶ ἐπίπονον, τῆς εὐχῆς τὸ καθαρόν, καὶ ἀπέριττον, τὴν δι' ὅλης νυκτὸς στάσιν, τοὺς κρυφῇ κρεμαστήρας ἐκείνους ἐφ' οἷς διὰ τὴν τοῦ ὕπνου χαύνωσιν ἐστηρίζετο καὶ διὰ τὸ τῶν βουβόνων ὀδυνηρόν. . . τὶς δ ἂν ἐκείνου τὸ τῆς διανοίας ὀξὺ καὶ ἀκέραιον οὐκ ἐκπλαγείη ὡσεί πτέρυξι περιστερᾶς ὑψούμενον ταῖς προσευχαῖς, ὡς ἐδήλου τὰ πράγματα μαρτυροῦντα τοῖς σχήμασιν, καὶ ἐν Θεῷ εὑρίσκων τὴν ποθεινὴν κατάπαυσιν, πρὸς Ὅν ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνδρὸς πᾶσα καὶ οὗπερ τυχεῖν ἀγωνιζόμενος παντὸς βιωτικοῦ κατεφρόνησε πράγματος, γινώσκων σαφῶς ὡς εἰ τι ἐνταῦθα καλῶς, ἔνδον τοῦ θείου γνόφου κατὰ τὸν θεῖον Μωϋσῆν χωρῆσαι δεήσοι καὶ καθαρωτάτῳ κραθῆναι φωτί,καταποθέντος τοῦ θνητοῦ ὑπὸ τῆς ζωῆς; τὶς διακαρτερῶν οὕτως σαρκὸς ὑπερανέστηκεν, ὥστε μικροῦ καὶ τὴν σώματος λειτουργίαν ὑπεριδεῖν; οὐ γὰρ τοσοῦτον τροφῆς ἐχορήγει τῇ σαρκὶ ὅσον ὄρεξις ἐζήτει, ἂλλ ὅσον μὴ διαλυθῆναι τὸν δεσμὸν τῆς φυσικῆς συζυγίας πρὸ τῆς τοῦ συνδήσαντος εὐδοκίας...».

Δηλαδή:«Ποῖος σέ τέτοιο βαθμό ἐνέκρωσε τά μέλη τά γήϊνα, δηλ. τήν πορνεία, τήν ἀκαθαρσία, τό σαρκικό πάθος, τήν κακή ἐπιθυμία, τά ὁποῖα ὅλα ἐξολοθρεύθηκαν μέ τό λυώσιμό τοῦ σώματος (ἔλυωσε τό σῶμα τοῦ Ὁσίου ἀπό τίς πολλές νηστεῖες καί κακοπάθειες); Ποῖος μπορεῖ νά μήν θαυμάσει τό ἔντονο τῆς ἀγρυπνίας, τό σύντονο (προσεκτικό) τῆς ψαλμωδίας, τά ἄφθονα καί γεμᾶτα πόνο δάκρυα, τήν καθαρότητα καί τήν ἁπλότητα τῆς εὐχῆς, τήν ὁλονύκτια ὀρθοστασία, τούς κρυφούς κρεμαστῆρες (σημ.: Οἱ κρεμαστῆρες ἦσαν σχοινιά κρεμασμένα ἀπό ψηλά, στά ὁποῖα στηριζόταν ὁ ἀσκητής γιά νά μήν νυστάζει καί νά μήν πέφτει κάτω, κατά τίς ὁλονύκτιες ἀγρυπνίες πού ἔκανε στό κελλί του) ἐπάνω στούς ὁποίους στηριζόταν ἐξαιτίας τῆς χαύνωσης τοῦ σώματος καί τῶν πόνων του στούς βουβῶνες... Ποῖος δέν θά ἐκπλαγεῖ μέ τήν ὀξύτητα καί ἀκεραιότητα τῆς διάνοιάς του, ἡ ὁποία σάν μέ πτέρυγες περιστερᾶς ὑψωνόταν μέ τίς προσευχές, ὅπως φανέρωναν τά πράγματα τά ὁποῖα μαρτυροῦνταν (ἀποκαλύπτονταν) διά τῶν ἐξωτερικῶν σχημάτων; Διότι μέσα στόν Θεό εὕρισκε τήν ποθούμενη ἀνάπαυση, πρός τόν Ὁποῖο ὅλη ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνδρός ἦταν στραμμένη καί Αὐτόν συνεχῶς ἀγωνιζόταν νά ἔχει. Διά τοῦτο καί εἶχε καταφρονήσει κάθε γήινο πρᾶγμα, γνωρίζοντας καλά ὅτι ἐάν ἐδῶ ἀγωνισθεῖ καλά, θά μπορέσει νά εἰσέλθει στόν Θεῖο γνόφο σύμφωνα μέ τόν Θεῖο Μωϋσῆ καί νά ἀνακραθεῖ μέ τό Θεῖο Φῶς, ἀφοῦ θά καταποθεῖ τό θνητό ἀπό τήν ζωή. (Ποῖος νά μήν ἐκπλαγεῖ γιά ὅλα αὐτά;) Ποῖος ἀπό τούς ἀνθρώπους τόσο πολύ ξεπέρασε τό σαρκικό φρόνημα, ὥστε μέ τήν καρτερία πού ἔδειχνε, λίγο ἀκόμη καί θά περιφρονοῦσε ἀκόμη καί τήν φυσιολογική ἀναγκαία λειτουργία τοῦ σώματος; Διότι δέν ἔδινε τόση τροφή στήν σάρκα ὅση ζητοῦσε ἡ ὄρεξη, ἀλλά τόσο ὅσο χρειαζόταν γιά νά μήν διαλυθεῖ ὁ δεσμός τῆς φυσικῆς συζυγίας (τοῦ σώματος μέ τήν ψυχή) πρόωρα, πρίν τήν ὥρα πού θά ἤθελε Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔδεσε αὐτά τά δύο μαζί (τό σῶμα μέ τήν ψυχή του).

Λόγῳ τοῦ ἔξοχου βίου του «πολλοὶ τῷ ζήλῳ πυρωθέντες προστρέχουσι καὶ τῆς μετ' αὐτοῦ συνοικήσεως ἀντὶβολοῦσι τυχεῖν καὶ ὁδηγὸν τοῦ κατὰ Θεὸν βίου γενέσθαι αὐτὸν ἰκετεύουσιν», δηλαδή, «πολλοί θερμανθέντες ἀπό τόν Θεῖο ζῆλο, προστρέχουν καί παρακαλοῦν νά κατοικήσουν μαζί του καί τόν ἱκετεύουν νά γίνει ὁδηγός τους στήν κατά Θεόν ζωή».

Στον ἅγιο Θεοδόσιο ἀποδίδονται πολλὰ θαύματα. Μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀναφέρεται καὶ τὸ ἑξῆς: Κάποτε ἦρθαν στήν Μονὴ ἑπτὰ νέοι μοναχοί. Τοὺς προέτρεψε ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος νά κατασκευάσουν ἕναν τάφο, τὸν ὁποῖο ἀφοῦ τελείωσαν, δείχνοντας τον ὁ Ὅσιος τοὺς λέει:

«Ἐδῶ εἶναι ὁ τάφος, ποῖος ἀπὸ σᾶς δέχεται να τὸν ἐγκαινίαση; Κάποιος ἀπ’ ὅλους, ὀνόματι Βασίλειος, ὁ ὁποῖος ἦταν συγχρόνως καὶ Ἱερέας ἀλλὰ καὶ «παῖς τοϋ οἰκείου Πατρός, τὸν αὐτὸν τρόπον οὗτος τοὺς τῆς ἀρετῆς χαρακτῆρας τοϋ οἰκείου ἐνετυπώσατο διδασκάλου» δηλ. «παιδί ἀληθινό τοῦ πνευματικοῦ Πατέρα του (δηλ. τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου), ἀφοῦ ἀκολουθοῦσε τόν τρόπο ζωῆς τοῦ διδασκάλου του καί εἶχε ἐντυπώσει ἐπάνω του τά χαρακτηριστικά τῆς ἀρετῆς του» δέχθηκε να ἐγκαινιάσει τὸ τάφο.

«Εὐλογησον δὲ με, ὦ Πάτερ, κάγω, τοῦ τάφου ἐγκαινιαστής γενήσομαι» δηλ. «Εὐλόγησέ με Πατέρα μου καί ἐγώ θά ἐγκαινιάσω τόν τάφο».

Πράγματι ὁ μακάριος ἐκεῖνος Βασίλειος «ἐν εἰρήνη ἐπὶ τὸ αὐτὸ κοιμηθεὶς καὶ ὑπνώσας πρὸς τὸν τῆς δόξης ἐξεδήμησε Κύριον». Ἀπὸ τότε για σαράντα μέρες, ὁ Ἀββᾶς Θεοδόσιος, ἔβλεπε καὶ ἄκουγε αὐτόν, συμπροσευχόμενο καὶ συμψάλλοντα μέ τούς ἄλλους ἀδελφούς, ἐνῶ ἄλλος μοναχὸς τὸν ἄκουγε μόνο να ψάλλει, χωρὶς ὁμως να τὸν βλέπει.

Πολλὰ καὶ ἄλλα θαυμαστὰ ἔκανε καὶ κάνει ὁ ἅγιος Θεοδόσιος, σ’ ἐκείνους, ποὺ ἐπικαλοῦνται αὐτὸν μὲ πίστη στίς προσευχές τους. Ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν μνήμην του τὴν 11η Ἰανουαρίου.

Στήν ἡγουμενία διαδέχθηκε τὸν Μέγα Θεοδόσιο ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, ἀπὸ τό γένος τῶν Ἀρμενίων, ὁ ὁποῖος συνέχισε ἐπαξίως τὸ ἔργον τοῦ Μ. Θεοδοσίου. Ποίμανε τὴν Μονὴ για 14 ἔτη καὶ δύο μῆνες, καὶ κοιμήθηκε τὴν 21η Μαρτίου 546, ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Ἰουστινιανός.

Τοῦτον διαδέχθηκε στήν ἡγουμενία ὁ Ῥοῦφος, καὶ αὐτὸν ὁ Στρατήγιος, γιά τὸν ὁποῖο ἔλεγαν οἱ μοναχοί, ὁτι εἶχε ἀποκτήσει τρεῖς ἀρετές: «τὸ νηστεύειν πολλά, τὸ ἀγρυπνεϊν πολλά, τὸ ἐργάζεσθαι πολλά», δηλ. «τό νά νηστεύει πολύ, τό νά ἀγρυπνεῖ πολύ καί τό νά ἐργάζεται πολύ».

Τὸν Στρατήγιο διαδέχθηκε στην ἡγουμενία ὁ Καππαδόκης Γεώργιος, καὶ αὐτὸν περίπου τὸ 600 μ.Χ. ὁ περιώνυμος Μόδεστος, ὁ ὁποῖος τὸ 614 εἶδε τὴν ἐρήμωση ἀπὸ τοὺς Πέρσες τῆς Συρίας καὶ τῆς Παλαιστίνης. Εἶδε τὴν Ἱερουσαλὴμ μετὰ τὴν πυρπόληση τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, τὴν λεηλασία τῶν πλείστων Μονῶν, καί τήν σφαγή τῶν 90 χιλιάδων χριστιανῶν. Ἔζησε τὴν αἰχμαλωσία τοῦ γέροντος Πατριάρχου Ζαχαρίου, τὴν ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στά Ἱεροσόλυμα ἀπό τόν αὐτοκράτορα Ἡράκλειο τό 626, (ὅταν τόν ξαναπῆρε ἀπο τούς Πέρσες) καὶ τέλος ἀξιώθηκε νά ἀπολαύση τῆς τιμῆς τοῦ νά διαδεχθεῖ τόν Πατριάρχη Ζαχαρία τόν Θρόνο τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου (καί πρώτου Ἱεράρχου Ἱεροσολύμων).

Σύγχρονος καὶ συμμοναστὴς τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου καὶ τοῦ Ἁγίου Μόδεστου ὑπῆρξε ὁ Ἰωάννης ὁ Μόσχος, ὁ γνωστὸς συγγραφεὺς τοῦ Λειμωνάριου, ποὺ ἐκοιμήθη στην Ῥώμη, ἀλλὰ τὸ σκήνωμά του μεταφέρθηκε καὶ ἐναποτέθηκε στό σπήλαιο τῶν Μάγων.

Οἱ ἄνδρες αὐτοὶ ὑπῆρξαν οἱ ἱδρυτὲς καὶ οἱ στυλοβάτες τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου. Ὅταν αὐτοί ἐξέλειπαν, ἄρχισε να ἐκλείπει καὶ ἡ δόξα αὐτῆς, καὶ ἔκτοτε συνεχίστηκε ἡ βαθμιαία καταπτωση καὶ παρακμή, μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 16ου αἰῶνος, ὁπότε καί διαλύθηκε παντελῶς. Οἱ διάφορες ἐπιδρομές καθώς καί ὁ πανδαμάτωρ χρόνος τήν μετέβαλαν σὲ ἕνα σωρὸ ἐρείπια.

Σύμφωνα μέ ἕνα ὁδοιπορικὸ τοῦ Θ΄αἰῶνος, ἡ Μονὴ τὸ 808 εἶχε 70 μοναχούς. Τότε, ἦταν πού Σαρακηνοὶ ληστές, ἔκαψαν τὴν Μονὴ καὶ ἐφόνευσαν πολλοὺς μοναχούς. Ὅσοι σώθηκαν ἐγκατέλειψαν στήν συνέχεια τήν μονή. Κατὰ τὴν ἴδια περίοδο ὑπέστησαν ἐπιδρομὲς καὶ λεηλασίες καὶ πολλὲς ἄλλες Μονὲς τῆς Παλαιστίνης.

Ἡ Μονὴ τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου δεν ἄργησε να ἀνεγερθεῖ καὶ να κατοικηθεῖ καί πάλι ἀπὸ Μοναχούς. Κατὰ τὴν περίοδο τῶν Σταυροφοριῶν, (12ος— 13ος αἰ.), ἡ Μονὴ ἄκμαζε. Παρὰ τὴν ἀκμὴ καὶ τὸ ἔνδοξο ἱστορικὸ καὶ θρησκευτικὸ παρελθὸν της, ἐν τούτοις ὑπέστη καὶ αὐτή τὴν ἐπιδράση-διωγμό τῶν Λατίνων, ὡς καὶ οἱ ἄλλες Μονὲς τῆς Παλαιστίνης.

Ἀπὸ τὸ 1250 — 1500 οἱ περὶ τῆς Μονῆς ἱστορικὲς εἰδήσεις εἶναι ἐλάχιστες καί συγκεχυμένες. Τὸ βέβαιο εἶναι, ὅτι διατηρήθηκε, ἀλλὰ μὲ μεγάλη πτώχεια, καὶ ὡς ἐκ θαύματος διασώθηκε μέχρι τὸ ἔτος 1881, ὄχι ὡς Μονὴ λειτουργοῦσα, ἀλλὰ ὡς διαλυμένη καὶ ὡς χῶρος ἀγροτικὸς στα χέρια τῶν ντόπιων.


Τὸ ἅγιο καὶ σεμνὸ τοῦ τόπου, καθώς καί τό ἔνδοξο παρελθόν τῆς Μονῆς διήγειρε τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν προσοχὴ τοῦ τότε Σχολάρχου τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, Φωτίου Ἀλεξανδρίδη. Αὐτός κατὰ τόν μῆνα Αὔγουστο τοῦ ἔτους 1881 ἀγόρασε τὸ θεῖο ἄντρο(Σπήλαιο) τῶν Μάγων ἀπὸ κάποιον Σκηνίτη, Γιοῦσεφ Ἰμπν Λατίπ, μαζί μέ τήν ὑπόλοιπη περιοχή τῶν ἐρειπίων τῆς παλαιᾶς Μονῆς. Τὸ 1896 τὴν 11ην Ἰανουαρίου, ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου, τέθηκαν τὰ θεμέλια τῆς νέας Μονῆς, ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Κυροῦ Γερασίμου τοῦ Α.'

Σημειωτέον, ὁτι ἡ σημερινὴ Μονὴ δεν ἰδρύθηκε ἀκριβῶς ἐπὶ τῶν παλαιῶν ἐρειπίων, ἀφοῦ σύμφωνα μέ συγκεκριμένα στοιχεῖα ἡ παλαιὰ εἶχε μεγαλύτερη ἔκταση.

Στην περιοχή τῆς σημερινῆς Μονῆς συμπεριελήφθησαν τὰ κυριότερα μέρη τῆς ἀρχαίας, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὸ σπήλαιον τῶν Μάγων, μαζί μέ τήν ἐπάνω σ’ αὐτό ἐρειπωμένη Ἐκκλησία, κάποια ἄλλη Ἐκκλησία, ἴσως παλαιότερη, κάποιες δεξαμενές, κ.λ.π..

Κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους ἡγουμένευσαν στή Μονή πολλοὶ ἁγιοταφίτες Κληρικοί, μεταξὺ τῶν ὁποίων: α) ἀπὸ τοῦ ἔτους 1900 — 1950 ὁ ἐκ Κρήτης μοναχὸς Λεόντιος, ὁ ὁποῖος ἀνήγειρε τὸ σημερινὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς (κεντρικὸ Ναό), ἀνακάλυψε καὶ ἀνακαίνισε τὸ Σπήλαιο τῶν τριῶν Μάγων, ἀγόρασε πέριξ τῆς Μονῆς ἔκταση περίπου 400 στρεμμάτων, καὶ γενικὼς ἀνάλωσε τὴν ζωὴ του γιά τήν Μονή.

Μετὰ τὸν μοναχὸ Λεόντιο ἡγουμένευσε ὁ Μαδάβων Βαρθολομαῖος, ἀπὸ τοῦ 1951—1976. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡγουμενίας τοῦ Μαδάβων Βαρθολομαίου, ἡγουμένευσαν προσωρινὼς καί οἱ ἑξῆς: α) ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ὑάκινθος, ἐκ Σάμου ἀπὸ 1.12.1964 ἕως 1.8.1967. β)ὁ Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος ἐκ Κύπρου, ἀπὸ 12.8.1967 ἕως 18.8.1970, ὁ μετέπειτα Νεομάρτυς τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, Ἅγιος Φιλούμενος (Βλέπε σχετικές ἀναρτήσεις μας) καὶ γ)ὁ Πρωτοσύγκελλος Φίλιππος, ἀπὸ 18.8.1970 ἕως 16.6. 1972. Ἔκτοτε καὶ πάλι παρέμεινε ἡγούμενος ὁ Μαδάβων Βαρθολομαῖος μέχρι τὸν μῆνα Αὔγουστο τοῦ 1976 ὁπότε κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ, καὶ τοῦ ὁποίου ὁ τάφος εὑρίσκεται πλησίον τοῦ Καθολικοῦ.

Ὁ σημερινὸς ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μ. τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου, Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερόθεος Σηφάκης, γόνος τῆς Κρητικῆς Ἐκκλησίας, διακρίνεται ὄχι μόνον διὰ τὴν εὐσέβεια καὶ εὐγένεια, ἀλλὰ καὶ γιά τὸν μεγάλο του ζῆλο ὑπὲρ τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων τῆς Παλαιστίνης, Γνωρίζει καλὰ τὴν Ἀραβικὴ γλῶσσα. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, μὲ τὴν εἰσηγήσῃ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου τὸν ἐξέλεξε καὶ τόν διόρισε ὁμοφώνως Ἡγούμενο «ἐπὶ ζωῆς» τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου. Ὁ πόθος ὅλων μας εἶναι νά καταστεῖ πάλι ἡ Μονή πνευματικός Φάρος τῆς Ὀρθοδοξίας στήν περιοχή τῆς Παλαιστίνης.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: http://picasaweb.google.gr/injerousalem/OrthodoxMonasteriesInTheD#

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ο ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ


ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ TOY ABBA ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ


Βρίσκεται ἀνατολικὰ τῆς Βηθλεέμ, στήν ἀρχή τῆς ἔρημου καὶ πάνω στόν ἀρχαῖο κεντρικὸ δρόμο πού ὁδηγοῦσε στήν καρδιά τῆς ἔρημου τῆς Ἰουδαίας καὶ στή Νεκρὰ Θάλασσα.


Τὸ σημερινὸ μοναστῆρι εἶναι χτισμένο στή θέση τοῦ ἀρχαίου κοινοβίου, ποὺ ἵδρυσε ὁ μέγας Κοινοβιάρχης τοῦ μοναχισμοῦ τῆς Ἁγίας Γῆς, ὁ ἅγιος Θεοδόσιος, τὸν 5ο αἰῶνα. Στον περιβολο τοῦ μοναστηρίου βλέπει κανεὶς μωσαϊκὰ δάπεδα μὲ ἑλληνικὲς ἐπιγραφές, μαρμάρινα κιονόκρανα καὶ κολῶνες, στέρνες καὶ ἐρείπια κτιρίων.



Ἡ σπηλιὰ-προσκύνημα εἶναι τὸ πιὸ ἐνδιαφέρον τμῆμα τοῦ μοναστηρίου. Εἶναι φυσική, μὲ λίγα λαξευτὰ σημεῖα καὶ κατὰ τή μακραίωνη ἱστορία τῆς μονῆς χρησιμοποιήθηκε ὡς κοιμητήριο τῶν ἡγουμένων καὶ τῶν ἐπιφανῶν της μοναχῶν. Στίς λάρνακες κατὰ μῆκος τῶν τοίχων τῆς σπηλιᾶς εἶναι ἐνταφιασμένοι, μεταξὺ ἄλλων,ὁ ἱδρυτὴς τοῦ μοναστηρίου Ἅγιος Θεοδόσιος, ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, διάδοχος τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου καὶ μετέπειτα ὀνομαστὸς πατριάρχης τῆς Ἱερουσαλὴμ, ὁ Ἅγιος Κόπρης, ἡ Ἁγία Θεοδότη, ἡ μητέρα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων καὶ ἄλλες ἐξέχουσες μορφὲς τοῦ μοναχισμοῦ τῆς Παλαιστίνης.
Ἡ ἱστορία τοῦ μοναστηρίου αὐτοῦ εἶναι ἀπὸ τὶς ὡραιότερες, ἀλλὰ καὶ δραματικότερες τῶν μοναστηρίων τῆς Παλαιστίνης. Ἱδρύθηκε τὸ 465 ἀπὸ τὸν Ἅγιο Θεοδόσιο καὶ ἀμέσως ἔγινε τὸ σπουδαιότερο κέντρο τοῦ ἀνατολικοῦ Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ, τὸ σχολεῖο τῶν μοναχῶν, ὅπως τὸ ἔλεγαν. Ἐκεῖ μέσα ἔφθασε ὁ μοναχισμὸς στήν πιὸ τέλεια καὶ ὀργανωμένη του μορφή, καλλιεργήθηκε ἡ ὑπακοή καὶ ὁ ἄνθρωπος ὡς μία ψυχοσωματική ἑνότητα θεραπευόταν ψυχοσωματικά ζώντας σύμφωνα μέ τίς Εὐαγγελικές ἐντολές. Μόνο στό Μοναχισμό ὁ ἄνθρωπος ζεῖ θεσμοποιημένα, μία ζωή ἰσορροπημένη καί ἱκανοποιεῖ ἐναρμονίως τόσο τίς φυσικὲς -πρακτικὲς ὅσο καὶ πρό πάντων τίς πνευματικὲς του ἀναγκες. Ὅσοι βεβαίως καί ἀπό τούς λαϊκούς πού ζοῦν στό κόσμο, μιμοῦνται τά μοναχικά πρότυπα ζωῆς ἀπολαμβάνουν τήν ἀνάλογη θεραπεία στήν ψυχοσωματική τους ὑπόσταση.
Στις μέρες τῆς ἀκμῆς του, τό Κοινοβίο τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου (στό χρονικό διάστημα ἀπὸ τὴν ἵδρυσή του μέχρι τὸ 700 περίπου μ.Χ.) ἔφθασε νά ἔχει μέχρι 700 μοναχούς, διαφόρων ἐθνοτήτων. Μέσα στή μονὴ ὑπῆρχαν ἐργαστήρια, Ἐκκλησίες, πτωχοκομεῖα, φροντιστήρια, γηροκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖο, ξενῶνες κ.ἄ. Ὅλα αὐτὰ ἔκαναν τὸ μοναστῆρι να μοιάζει μὲ μικρὴ πολιτεία ὄχι μόνον ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος καὶ τῆς προσευχῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐργασίας καὶ προσφορᾶς.
Για τὸ λόγο αὐτὸ τὸ κοινόβιο τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου δέν ἔβγαλε μόνο ἁπλοϊκοὺς Ἁγίους ἀλλὰ καὶ σοφούς, ὁπως τὸν περιφημο Ἰωάννη Μόσχο, τὸν Ἅγιο Μόδεστο καὶ τὸν Ἅγιο Σωφρόνιο, τοὺς μετέπειτα Πατριάρχες τῶν Ἱεροσολύμων καὶ πολλοὺς ἄλλους.
Ἡ περσικὴ εἰσβολὴ καὶ στή συνέχεια ἡ ἀραβικὴ κατακτήση ἀνέκοψαν τὴν πρόοδο τοῦ μοναστηρίου καὶ σκόρπισαν τοὺς μοναχοὺς του. Μὲ λίγους μοναχοὺς καὶ μὲ τὸν διαρκῆ κίνδυνο σφαγῶν καὶ λεηλασιῶν ἀπὸ τοὺς Βεδουίνους, τῆς ἔρημου, ἐπέζησε τὸ μοναστῆρι μέχρι τὸν 15ο αἰῶνα. Τότε ἦταν πού ἐγκαταλείφθηκε.
Στα 400 περίπου χρόνια τῆς ἐγκατάλειψης καὶ λησμονιᾶς χρησιμοποιήθηκαν τὰ κτίρια του ὡς στάνες καὶ ἄσυλα τῶν μουσουλμάνων τῆς φυλῆς Ἰμπιν-Ἀμπέντ, γι' αὐτὸ καὶ μέχρι σήμερα εἶναι γνωστὸ στά ἀραβικὰ ὡς Δὲρ-Ἴμπιν-Ἀμπέντ. Τὸ 1858 τὰ ἐρείπια του ἀγοράσθηκαν ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Πατριαρχεῖο, ἔγιναν ἐργασίες ἀναστήλωσης καὶ ἀνακαίνισης καὶ τό μοναστῆρι ἐπαναλειτούργησε ἀποκτώντας τή σημερινή του μορφή.
Πολλά στοιχεῖα ἐλήφθησαν ἀπό τό βιβλίο τοῦ Β.Τζαφέρη: ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΩΝ: http://picasaweb.google.gr/injerousalem/OrthodoxMonasteriesInTheD#

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

ΑΓΙΑ ΒΗΘΛΕΕΜ, ΧΩΡΙΟ ΠΟΙΜΕΝΩΝ, ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ, ΧΕΒΡΩΝ, ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΠΡΟΣ ΧΕΒΡΩΝΑ



ΒΗΘΛΕΕΜ



Βρίσκεται σέ ἀπόσταση 10 χιλιομέτρτων ἀπό τά Ἱεροσόλυμα καί σέ ὑψόμετρο 800 μέτρων.
Εἶναι πασίγνωστη, ἀφοῦ ἐδῶ γεννήθηκε ὁ Κύριος μας, πράγμα πού ἦταν γνωστό στούς Ἑβραίους, ἀφοῦ οἱ προφῆτες Μιχαίας καί Ἡσαΐας προφήτεψαν πώς ἀπό τή Βηθλεέμ θά ἔρθει ὁ Μεσσίας. Λέγεται πόλη τοῦ Ἰούδα καί πόλη τοῦ Δαυίδ γιατί ἐδῶ γεννήθηκε ὁ Βασιλιάς Δαυίδ χίλια χρόνια πρίν ἀπό τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας, καί ἐδῶ πῆρε τό χρίσμα ἀπό τόν Προφήτη Σαμουήλ καί ἔγινε βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ. Στά ἑβραϊκά σημαίνει τό «σπίτι τοῦ ψωμιοῦ» («Οἶκος ἄρτων») ἐνῶ στά ἀραβικά σημαίνει «σπίτι τοῦ κρέατος» (Μπείτ Λάχμ). Ἐδῶ γεννήθηκε Αὐτός πού δημιούργησε, συντηρεῖ καί τρέφει τά σύμπαντα, ὁ Κύριος Ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Στήν Παλαιά Διαθήκη καλεῖται «Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας» γιά νά διακρίνεται ἀπό μία ἄλλη Βηθλεέμ, πού βρισκόταν στή νότια Γαλιλαία. Συχνά ὁμως ἀναφέρεται καί ὡς (Οἶκος) Ἐφραθᾶ, ὄνομα πού δήλωνε ὄχι μόνο τή Βηθλεέμ ἀλλά καί ὁλη τή γύρω περιοχή της.
Ἡ θέση τῆς ἀρχαίας Βιβλικῆς Βηθλεέμ εἶναι ἄγνωστη μέχρι σήμερα. Ἀπό τά τελευταῖα ἀρχαιολογικά εὐρήματα φαίνεται ὁτι πρέπει νά βρισκόταν πρός τά δυτικά της σημερινῆς.
Στούς πρώτους τρεῖς αἰῶνες τοῦ χριστιανισμοῦ ἦταν ἕνα μικρό καί ἀσήμαντο χωριό. Οἱ Ἑβραῖοι κάτοικοι της εἶχαν διωχθεῖ ἀπό τόν αὐτοκράτορα Ἀδριανό καί οἱ λίγοι πού ἔμειναν ἦταν ἐθνικοί καί χριστιανοί. Στό μέρος ὅπου βρίσκεται τό Ἅγιο Σπήλαιο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μας ἐκεῖ ὁ αὐτοκράτορας Ἀδριανός (130 μ.χ) διέταξε νά κτισθεῖ εἰδωλολατρικός ναός.
Ἡ μορφή καί ἡ ροή τῶν πραγμάτων στήν Βηθλεέμ ἄλλαξε ριζικά τόν 4ο αἰώνα ὁταν ὁ αὐτοκράτορας ἅγιος Κωνσταντῖνος καί ἡ μητέρα του ἁγία Ἑλένη, κτίσανε πάνω στό Σπήλαιο τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ μας μεγαλοπρεπῆ Βασιλική, γεγονός πού ἔβγαλε τήν Ἁγία Βηθλεέμ ἀπό τήν ἀφάνεια καί τήν κατέστησε σπουδαῖο προσκυνηματικό καί λατρευτικό κέντρο. Ἡ Ἁγία Ἑλένη ἔχτισε πάνω ἀπό τό σπήλαιο πανέμορφο ναό ὁ ὁποῖος στηρίζεται σέ 46 κολῶνες, τοποθετημένες σέ 4 σειρές. Ὑπῆρχαν ὡραιότατα ψηφιδωτά μέ παραστάσεις ἀπό τήν Δημιουργία τοῦ κόσμου μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία καί ἰδίως τήν γενεαλογία τοῦ Κυρίου. Ἡ Βασιλική τῆς Ἁγίας Ἑλένης ἀντικαταστάθηκε τόν 6ο αἰώνα ἀπό τήν Βασιλική τοῦ Ἰουστινιανοῦ.
Μετά τήν ἀραβική κατάκτηση, ἡ Βηθλεέμ πάλι ἔπεσε στήν ἀφάνεια καί τήν παρακμή. Τό 1101, στέφθηκε στή Βασιλική της ὁ Βαλδουίνος, ὡς πρῶτος βασιλιάς τοῦ βασιλείου τῶν Σταυροφόρων τῆς Ἱερουσαλήμ. Τήν ἴδια ἐποχή, περίπου, ἀνακηρύχθηκε Ἐπισκοπή.
Μετά τήν ἀποχώρηση τῶν Σταυροφόρων τό 1187, ἡ Βηθλεέμ ἀκολούθησε τήν καταθλιπτική τύχη τῆς Ἱερουσαλήμ καί ὅλης της Παλαιστίνης.
Στό 19ο αἰώνα μέ τή ροή τοῦ νέου κύματος τῶν χριστιανῶν προσκυνητῶν ἀπό τήν Εὐρώπη καί τίς ἄλλες χριστιανικές χῶρες, ἄρχισε ἡ πνευματική καί οἰκονομική της ἀνασυγκρότηση, πού συνεχίζεται. Δυστυχῶς σήμερα πάλι ἡ Βηθλέεμ δοκιμάζεται μέ τά τείχη πού ὕψωσαν γύρω της οἱ Ἑβραῖοι γιά νά ἐξασφαλίσουν τά δικά τους συμφέροντα στήν ἁγία Γῆ.



Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ
Βρίσκεται στήν ἀνατολική πλευρά τῆς σημερινῆς Βηθλεέμ.
Τά ἐπιπρόσθετα καί μεταγενέστερα κτίρια τῶν μοναστηριῶν, τῶν Ὀρθοδόξων, τῶν Λατίνων καί τῶν Ἀρμενίων, ἔχουν ἀλλιώσει τό ἀρχικό της σχέδιο καί ἔχουν παραμορφώσει τήν πρώτη μεγαλοπρεπῆ της πρόσοψη.
Ἀπό τίς ἀρχικές τρεῖς κεντρικές εἰσόδους στή δυτική ὄψη, ἔμεινε μόνο ἡ μεσαία, ἄλλα καί αὐτή ἔχει σμικρυνθεῖ κατά τά δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ἡ πόρτα εἶναι ἐξαιρετικά χαμηλή γιά νά μήν μπορεῖ νά εἰσέλθει κάποιος ἔφιππος στό ναό ὅπως συνήθιζαν ὥς τότε νά κάνουν οἱ μουσουλμάνοι κατατηταί τῶν Ἁγίων Τόπων.
Ὁ Νάρθηκας πού ἄλλοτε ἐκτεινόταν σ' ὁλο τό μῆκος τῆς δυτικῆς πλευρᾶς, χωρίστηκε σέ μικρούς χώρους καί ἔχει τελείως παραμορφωθεῖ. Ἡ μεγάλη ξύλινη διπλή Πόρτα τῆς Βασιλικῆς μέ τά σκαλισμένα ἀραβουργήματα καί τούς σταυρούς χρονολογεῖται ἀπό τό 1227 καί εἶναι ἀφιέρωμα δύο Ἀρμενίων προσκυνητῶν.
Τό ἐσωτερικό της Βασιλικῆς σώζεται στήν ἀρχική του μορφή. Εἶναι πεντάκλιτη βασιλική καί τά κλίτη Χωρίζονται μέ σαράντα μονολιθικές κολῶνες μέ κιονόκρανα Κορινθιακοῦ τύπου. Τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ Σπηλαίου τῆς Γέννησης εἶναι σκαλισμένο στό φυσικό βράχο ἐνῶ τό ὑπόλοιπο εἶναι κτιστό. Ἡ τελική διαμόρφωση τοῦ Σπηλαίου, ὡς ἐπίσης καί ὁλος ὁ ἐσωτερικός του διάκοσμος, χρονολογοῦνται ἀπό τόν 12ο αἰώνα.
Στή νότια καί βόρεια πλευρά τῆς Βασιλικῆς ὑπάρχουν διάφορα φυσικά σπήλαια καί παρεκκλήσια, τά ὁποια συνδέονται μέ γεγονότα τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ μας, ὁπως ἡ σπηλιά τῶν ἀθώων νηπίων, τό παρεκκλήσιο τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορα, ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου κ.α.
Ὁλόκληρο τό κτίριο τῆς Βασιλικῆς χρονολογεῖται ἀπό τόν 6ο αἰώνα, ἐκτός ἀπό ὁρισμένες ἀλλαγές καί προσθῆκες στό χῶρο τοῦ Νάρθηκα. Ἡ Ξύλινη ὀροφή κατασκευάσθηκε στίς ἀρχές τοῦ 19ου αἰώνα ἐνῶ τό πέτρινο δάπεδο εἶναι λίγο ἀρχαιότερο. Τό Ξυλόγλυπτο εἰκονοστάσι ἔγινε τό 1764 καί εἶναι καλυμμένο μέ φύλλο χρυσοῦ.
Ἀπ' ὁλον ὁμως τόν ἐσωτερικό διάκοσμο τῆς Βασιλικῆς, τή μεγαλύτερη καλλιτεχνική καί ἱστορική ἀξία ἔχουν τά ψηφιδωτά τῶν τοίχων καί οἱ εἰκόνες οἱ ζωγραφισμένες πάνω στίς μονόλιθες κολῶνες.
Ἀρχικά, ὁ μωσαϊκός διάκοσμος κάλυπτε ὅλους τούς ἐσωτερικούς τοίχους τῆς Βασιλικῆς καί περιεῖχε διάφορα εἰκονογραφικά θέματα ἀπό τή ζωή, τό Πάθος καί τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ, ἀγγέλους, προφῆτες, προσωπογραφίες ἅγιων καί μία τεράστια ἀπεικόνιση τοῦ "Δέντρου τοῦ Ἰεσσαί».
Στίς δύο ἐπιμήκεις πλευρές τοῦ κεντρικοῦ κλίτους καί πάνω ἀπό τίς κολῶνες ἦταν ἀπεικονισμένο ἕνα ἐνδιαφέρον θέμα, πρωτότυπο καί σχεδόν ἄγνωστο στή χριστιανική εἰκονογραφία: Στό βόρειο τοῖχο ἀπεικονίζονταν ἑπτά τοπικές Σύνοδοι καί στό νότιο οἱ ἑπτά Οἰκουμενικές μέ τή χρονολογική τους σειρά.
Οἱ τοπικές ἀπεικονίζονταν ἔχοντας ὡς σκηνικό τρίκλιτες βασιλικές μέ τροῦλο, οἱ δέ Οἰκουμενικές μέ μία διπλῆ κάμαρα. Στό κενό του μεσαίου κλίτους καί στά ἐνδιάμεσα τῶν καμαρῶν ἦταν γραμμένα, στήν ἑλληνική γλώσσα καί περιληπτικά, τά πρακτικά κάθε Συνόδου.
Οἱ ζωγραφιστές εἰκόνες πάνω στίς κολῶνες ἀπεικονίζουν διαφόρους ἁγίους τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ εἰκονογραφικός ρυθμός εἶναι ἀναμεικτος, Ἀνατολικοδυτικός, ὁπως ἀνάμεικτες εἶναι καί οἱ ἐπιγραφές πού γράφονται ἑλληνικά καί λατινικά.
Πρόβλημα χρονολόγησης τῶν μωσαϊκῶν καί τῶν εἰκόνων δέν ὑπάρχει γιατί ἡ ἑλληνική ἐπιγραφή πού σώζεται στή νότια πλευρά τοῦ ἐγκάρσιου κλίτους τῆς Βασιλικῆς, ἀναφέρει καί τό ὄνομα τοῦ εἰκονογράφου, Ἐφραίμ, ἀλλά καί τό χρόνο τῆς διακόσμησης, 1169.


ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ
Ἡ Βασιλική της Γέννησης τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ ( 527-565) εἶχε κτισθεῖ μέ μέριμνά του ἄν καί τελικά δέν ἔμεινε ἱκανοποιημένος ἀπό τό ἀποτέλεσμα. Τήν Βασιλική τήν εἶχε καλλωπίσει ἐπίσης καί ὁ Μανουήλ ὁ Κομνηνός τήν ἐποχή τῶν Σταυροφόρων. Αὐτός τήν διακόσμισε μέ ψηφιδωτά τά ὁποῖα σώζονται μέχρι καί σήμερα).
Ἡ Βασιλική εἶναι κτισμένη πάνω στά ἐρείπια μίας ἄλλης Βασιλικῆς πού κι αὐτή κτίσθηκε πάνω στά ἐρείπια μίας ἄλλης ἀρχαιότερης Βασιλικῆς ἡ ὁποια εἶχε κτισθεῖ τό 325 ἀπό τήν Ἁγία Ἑλένη.
Τά ἱστορικά γραπτά κείμενα πολύ συχνά μιλοῦν γιά τήν πρώτη αὐτή βασιλική καί περιγράφουν τόν ἐσωτερικό της διάκοσμο. Ὅμως πολύ ἐλάχιστα ἀναφέρονται στό σχέδιό της. Τό κενό τό συμπλήρωσαν οἱ ἀρχαιολογικές ἀνασκαφές καί ἀνακαλύψεις.
Τό 1934, ἔγιναν στό χῶρο τῆς σημερινῆς Βασιλικῆς ἀρχαιολογικές ἀνασκαφές οἱ ὁποῖες ἔφεραν σέ φῶς ἀρκετά ὑπολείμματα τῆς πρώτης βασιλικῆς της Ἁγίας Ἑλένης. Σύμφωνα μέ τά εὐρήματα αὐτά τό Ἅγιο Σπήλαιο (κατεβαίνουμε 13-15 σκαλιά καί δεξιά μας εἶναι τό σημεῖο Γέννησης τοῦ Χριστοῦ, πού ἀνήκει στούς Ὀρθοδόξους καί ἀριστερά ἡ Φάτνη, ὁπου ἔγινε ἡ σπαργάνωση τοῦ Ἁγίου Βρέφους), ὅπου γεννήθηκε ὁ Χριστός μας, ἦταν σκεπασμένο μέ ὀκταγωνικό κτίσμα καί οἱ προσκυνητές μποροῦσαν νά τό δοῦν μέσα ἀπό ἕνα ἄνοιγμα, ποῦ ὑπῆρχε στό κέντρο. Τό ὀκτάγωνο κτίριο συμπληρώνεται ἀπό πεντάκλιτη βασιλική, ποῦ δέν ἔχει νάρθηκα, ἀλλά μέγα τετράγωνο αἴθριο. Τά δάπεδα τῆς βασιλικῆς καί τοῦ Ὀκταγώνου ἡσαν στρωμένα μέ πολύχρωμα μωσαϊκά. Ἡ βασιλική του 4ου αἰώνα παρέμεινε χωρίς βασικές ἀλλαγές ἐπί 200 σχεδόν χρόνια, μέχρι τά μέσα τοῦ 6ου καί τότε, ἐπί Ἰουστινιανού, ἀντικαταστάθηκε μέ τή σημερινή. Τό ὀκτάγωνο διαδέχθηκε τρίκογχο Ἱερό Βῆμα κάτω ἀπό τό ὁποῖο βρίσκεται τό Σπήλαιο. Προστέθηκε ἐπίσης νάρθηκας καί διατηρήθηκε τό αἴθριο.
Ἡ νέα βασιλική του Ἰουστινιανοῦ, ἄν καί μεγαλύτερη, δέν εἶχε τή μεγαλοπρέπεια καί τήν ὀμορφιά τῆς πρώτης. Ὅ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας δέν ἔμεινε ἱκανοποιημένος ἀπό τό νέο κτίριο καί διέταξε, σύμφωνα μέ μεταγενέστερη μαρτυρία, τήν τιμωρία τοῦ ὑπεύθυνου ἀρχιτέκτονα. Πολύ λίγα γνωρίζουμε γιά τόν ἐσωτερικό διάκοσμο τῆς βασιλικῆς τοῦ Ἰουστινιανοῦ. Σύμφωνα πάντως μέ μεταγενέστερες περιγραφές πρέπει νά ἦταν πλούσιος καί ἐντυπωσιακός.
Πάνω στό δυτικό τοῖχο τοῦ Νάρθηκα πού ἔβλεπε πρός τήν αὐλή, ὑπῆρχε ψηφιδωτό μέ τήν παράσταση τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Προσκύνησης τῶν Μάγων. Ἡ εἰκόνα αὐτή ἦταν ἡ αἰτία ποῦ ἔκανε τούς Πέρσες ἐπιδρομεῖς τό 614 νά σεβασθοῦν τή Βασιλική καί νά μήν τήν κάψουν (Οἱ μάγοι φοροῦσαν περσικά ἐνδύματα καί οἱ Πατέρες δείχνοντας στούς εἰσβολεῖς τήν εἰκόνα αὐτή τούς ἔπεισαν νά μήν καταστρέψουν τόν Ναό.
Τά δύσκολα χρόνια της Ἀραβικῆς κατοχῆς 639-1099, ἐπέφεραν βαθμιαῖα τήν τελική καταστροφή τῆς ξύλινης στέγης καί τόν ἀφανισμό τοῦ ἐσωτερικοῦ διακόσμου.
Οἱ Σταυροφόροι μέ τή συμμετοχή τοῦ Ρωμηοῦ (βυζαντινοῦ) αὐτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνοῦ, τήν ἐπισκεύασαν καί τήν διακόσμησαν ἐκ νέου μέ ψηφιδωτά καί τοιχογραφίες. Ὅλος ὁ ἐσωτερικός αὐτός διάκοσμος ἔγινε ἀπό Ἕλληνες καί Ὀρθόδοξους ζωγράφους καί σύμφωνα μέ τόν εἰκονογραφικό ρυθμό τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα ἡ Βασιλική βρισκόταν σέ ἄθλια κατάσταση. Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Φραγκίσκου Κουαρεσμίου, στά μέσα τοῦ 17ου αἰώνα καί ἡ λεπτομερειακή περιγραφή τῶν μωσαϊκῶν πού ἄφησε, ἔχουν μεγάλη ἱστορική ἀξία καί σπουδαιότητα, γιατί ἄν ὁ Φραγκισκανός αὐτός μοναχός ἐρχόταν στή Βηθλεέμ ἑκατό χρόνια ἀργότερα, δέν θά μποροῦσε νά δεῖ παρά μόνο ἐλάχιστα «σπαράγματα» ψηφιδωτῶν, αὐτά πού διατηροῦνται καί σήμερα.



ΣΠΗΛΑΙΟ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ
Ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος ἀσκήτευε ἐδῶ σ’ αὐτό τό σπήλαιο πού βρίσκεται δίπλα στήν Βασιλική τῆς Γεννήσεως, γύρω στά 400 μ.Χ. Μία παραμονή Χριστουγέννων εἶχε μία συγκλονιστική ἐμπειρία. Ἰδού ἡ σχετική διήγηση:
«Βρισκόμαστε στή Βηθλεέμ. Στό σπήλαιο πού γεννήθηκε ὁ Χριστός μας. Εἶναι νύχτα Χριστουγέννων. Ἕνας ἅγιος καί συνάμα σοφός ἀσκητής προσεύχεται ἀπό ὥρα γονατιστός μέσα στό ἅγιο Σπήλαιο. Τό ὄνομά του: ἅγιος Ἱερώνυμος. Ἐκείνη τήν νύχτα εἶχε ἀφήσει τό ἀσκητήριο του, πού ἦταν δυό βήματα ἀπό τό ἅγιο Σπήλαιο· αὐτή ἡ παγωμένη σπηλιά εἶχε, πρίν περίπου 400 χρόνια, φιλοξενήσει τό νεογέννητο Χριστό μας. Ὁ ἅγιος Ἰερώνυμος εἶχε ἀποφασίσει ἐκείνη τή νύχτα νά τήν περάσει μέ προσευχή ξάγρυπνος μπροστά στήν Ἁγία Φάτνη. Ἡ καρδιά του ἦταν γεμάτη εὐγνωμοσύνη γιά τή μεγάλη δωρεά τοῦ Θεοῦ: νά μᾶς στείλει τόν Υἱό Του τόν Μονογενῆ, τό μονάκριβο παιδί Του στή γῆ, γιά νά μᾶς κάνει καί μᾶς θεούς· νά μᾶς γλυτώσει ἀπό τά πάθη, τίς ἁμαρτίες καί τίς ἐνοχές μας καί νά μᾶς δώσει τή Ζωή. Σκεφτόταν τά λόγια τοῦ εὐαγγελιστοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου: «Ὁ Λόγος Σάρξ ἐγένετο». Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, παραμένοντας καί τέλειος Θεός. Ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά μπορέσουμε καί μεῖς νά γίνουμε θεοί. Πῆρε τήν ἀνθρώπινη φύση γιά νά μπορέσει νά σταυρωθεῖ· ἐπειδή μᾶς ἀγαπᾶ μέ ἄπειρη ἀγάπη καί θέλησε νά πεθάνει ἀντί γιά μᾶς. Σκεφτόταν πόσο ἄσπλαχνα καί ἀχάριστα Τοῦ φερθήκαμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Δέν βρέθηκε ἕνα ζεστό δωμάτιο γιά τό νεογέννητο καί τήν Παναγία μητέρα Του. Ὁ Ἡρώδης πάλι τόν καταδίωξε γιά νά Τόν σκοτώσει· κατόπιν πέρασε ὅλη Του τή ζωή μέσα στήν φτώχεια καί τήν συκοφαντία παρ' ὅλο πού Ἐκεῖνος συνεχῶς μᾶς εὐεργετοῦσε. Ἐκεῖνος θεράπευε τούς τυφλούς καί τούς παράλυτους, ἔβγαζε τά δαιμόνια ἀπό τούς δαιμονισμένους, ἀνάσταινε τούς νεκρούς μας καί μεῖς γιά ἀνταπόδοση Τόν σταυρώσαμε. Πόση ἀχαριστία!... σκεφτόταν ὁ ἅγιος καί θαύμαζε καί ἤθελε νά ζητήσει συγγνώμη ἄν ἦταν δυνατόν ἐξ ὀνόματος ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
Βυθίστηκε στήν προσευχή: «Θεέ μου», ἔλεγε «ἀπόψε γιορτάζεις· εἶναι ἡ μέρα πού γεννήθηκες· ἡ ἡμέρα πού φανερώθηκες ἀνάμεσά μας σάν ἕνας ἁπλός ταπεινός ἄνθρωπος, ἐνῶ ἤσουν ταυτόχρονα καί ὁ ἀληθινός Θεός. Τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος. Πῆρες τήν ἀνθρώπινη σάρκα καί ντύθηκες τήν ταπείνωση, ἀφήνοντας τή μεγάλη δόξα πού ἔχεις στόν οὐρανό. Κι ἐμεῖς Σέ παρεξηγήσαμε, Σέ ἀπορρίψαμε, Σέ καταδιώξαμε, Σέ βρίσαμε, Σέ θανατώσαμε. Ἐσύ ὅμως μᾶς συγχώρεσες καί δέν ἔπαψες ποτέ νά μᾶς ἀγαπᾶς...». Ἄρχισε νά κλαίει ἀπό τήν συγκίνηση. Ἡ καρδιά του χτυποῦσε δυνατά ὁπότε ξάφνου... μέσα στή σιγαλιά τῆς σπηλιᾶς... ἀκούστηκε μιά γλυκύτατη καί εἰρηνική φωνή:
-«Ἱερώνυμε τί δῶρο θά μοῦ κάνεις ἀπόψε πού γιορταζω;»... Ἦταν ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ μας.
Μετά τήν πρώτη ἔκπληξη ὁ ἅγιος βρῆκε τή δύναμη νά πεῖ:
-«Κύριε ἀπόψε πού εἶναι τά γενέθλιά σου στή γῆ θἄθελα νά Σοῦ κάνω ἕνα δῶρο, κάτι πού ἀληθινά νά Σοῦ ἀρέσει καί νά Σ' εὐχαριστήσει. Τί θά μποροῦσα ὅμως νά Σοῦ προσφέρω;»
- «Ὑπάρχει κάτι πού θά ἤθελα νά Μοῦ δώσεις καί τό ὁποῖο πολύ θά Μέ εὐχαριστήσει».
-«Ποιό ἄραγε εἶναι αὐτό Κύριε; ψέλλισε ὁ Ἱερώνυμος, ὅλα ὅσα εἶχα Σοῦ τά ἔδωσα. Τή ζωή μου Σοῦ τήν ἀφιέρωσα· ἔγινα μοναχός καί κατόπιν μέ ἀξίωσε ἡ χάρις Σου νά γίνω καί ἱερέας Σου. Τήν περιουσία μου τήν ἔβαλα στά χέρια τῶν φτωχῶν γιατί πίστεψα στά λόγια Σου πού μᾶς εἶπες, ὅτι στό πρόσωπο τῶν φτωχῶν πρέπει νά βλέπουμε Ἐσένα. Τήν μόρφωσή μου καί τίς σπουδές μου πάλι τίς ἔδωσα σ' Ἐσένα καί τά χρησιμοποίησα γιά νά δοξαστεῖ τό πανάγιο Ὄνομά Σου ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Τό σῶμα μου πάλι Σοῦ τό ἀφιέρωσα καί προσπαθῶ νά τό ἐξαγνίσω μέ τήν ἀσκητική ζωή. Τήν ψυχή μου, τήν καρδιά μου , τό νοῦ μου καί ἐκεῖνα τά ἀπόθεσα στά πόδια Σου καί προσπαθῶ νά τά καθαρίσω μέ τήν ταπείνωση καί τήν ἀσταμάτητη προσευχή. Δέν ἔχω κάτι ἄλλο νά σοῦ δώσω...»
-«Κι ὅμως ἔχεις κάτι ἀκόμη πού θέλω νά μοῦ δώσεις· αὐτό θά μέ εὐχαριστήσει πιό πολύ ἀπό ὅλα τά ἄλλα».
-«Ποιό εἶναι αὐτό; Τί εἶναι αὐτό πού θέλεις νά σοῦ δώσω Κύριε»; ρώτησε μέ ἀγωνία ὁ Ἱερώνυμος.
-«Ἱερώνυμε, θέλω, ἀπόψε, στά γενέθλιά μου, νά Μοῦ δώσεις σάν δῶρο τίς ἁμαρτίες σου...γιά νά τίς συγχωρήσω»...
-«Ω! Ναί Κύριε, Πολυέλεε καί Πολυεύσπλαχνε! Πόσο μέ ἀγαπᾶς! Σ' εὐχαριστῶ Κύριε!» ψιθύρισε ὁ ἅγιος ἔκπληκτος καί συγκινημένος. Ἡ φωνή ἔπαψε καί ὁ ἅγιος γεμᾶτος συντριβή ἄρχισε νά θυμᾶται τίς ἁμαρτίες του. Ἄρχισε μέ ἀληθινή συναίσθηση νά προετοιμάζεται γιά τό μυστήριο τῆς μετάνοιας καί ἱερᾶς ἐξομολογήσεως τῶν ἁμαρτιῶν του...Κατάλαβε ὅτι αὐτό ἦταν τό ὡραιότερο δῶρο πού μποροῦσε νά κάνει στόν Χριστό Μας...». Προσκυνώντας στήν Ἁγία Βηθλεέμ ἄς σκεφτοῦμε κι ἐμεῖς τίς ἁμαρτίες μας, ἄς ζητήσουμε τό Θεῖο Ἔλεος καί ἄς καθαριζόμαστε διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας καί Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως μετέχοντας συχνά σ’ αὐτό. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός λέγει στούς Χριστιανούς ὅτι θά πρέπει, ἐάν μποροῦν, νά ἐξομολογοῦνται ἀκόμη καί κάθε ἡμέρα, ἤ ἔστω μία φορά τήν ἑβδομάδα. Ἄν αὐτό δέν εἶναι δυνατόν, τοὐλάχιστον μία φορά τόν μήνα. Τό ἐλαχιστότατο, ὁ Χριστιανός ὁφείλει νά ἐξομολογεῖται, 4 φορές τόν χρόνο, πρίν τίς 4 μεγάλες νηστεῖες (Μ. Τεσσαρακοστῆς, Χριστουγέννων, Ἁγ. Ἀποστόλων, Δεκαπενταυγούστου).

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ
Ἐδῶ βρίσκονται οἱ τάφοι τῶν Ἁγίων Νηπίων καθώς καί τῶν μητέρων τους,πού ἔσφαξε ὁ αἱμοβόρος Ἡρώδης. Εἶναι οἱ πρῶτοι μάρτυρες τοῦ Χριστιανισμοῦ αὐτά τά 14.000 νήπια.

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΓΑΛΑΚΤΟΣ
Ἐδῶ πιστεύεται πώς κρύφτηκε ἡ Ἁγία Οἰκογένεια πρίν φύγει γιά τήν Αἴγυπτο. Ἐδῶ ἐπίσης λέγεται ὁτι θήλασε ἡ Θεοτόκος τόν Κύριο.


Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΡΑΧΗΛ
Ἡ Παλαιά καί Καινή Διαθήκη τοποθετοῦν τόν Τάφο τῆς Ραχήλ, δεύτερης καί ἀγαπημένης γυναίκας τοῦ Ἰακώβ, στά περίχωρα τῆς πόλης τῆς Βηθλεέμ (Γέν. ΛΕ 19-20).


Ἡ Ραχήλ εἶναι ἡ μόνη πού δέν τάφηκε στήν Χεβρώνα. Ἐκοιμήθη κατά τήν ἐπιστροφή τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ ἀπό τήν Μεσοποταμία κατά τήν γέννα τοῦ Βενιαμίν. Ὁ ἅγιος Ἰακώβ ἀνήγειρε μνημεῖο στό σημεῖο πού ἐτάφη ἡ σύζυγός του. Κατά τόν 4ο αἰῶνα ἀναγνωρίστηκε καί καθιερώθηκε ὡς χριστιανικό προσκύνημα. Μετά τήν ἀραβική (μουσουλμανική) κατάκτηση μετατράπηκε σέ μουσουλμανικό ἱερό χῶρο. Σήμερα ἀνήκει εἰς τήν ἰουδαϊκή κοινότητα(Ἱερ. ΛΑ 15 - Μάτθ. Β 18) ἀποτελώντας προσκυνηματικό καί λατρευτικό χῶρο, σεβαστό ἀπό Ἰουδαίους, Χριστιανούς καί μουσουλμάνους.


Ἡ περιοχή τῆς Βηθλεέμ, καί ἡ σφαγή τῶν Νηπίων κατά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας συνδέονται μέ τήν φράση τῆς Π.Δ. (Προφ. Ἱερεμία, κεφ. 31, στ. 15): «Ραχήλ κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς καί οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι ὅτι οὐκ εἰσί». Τήν φράση ἀναφέρει ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστής Ματθαῖος (Ματθ. 2, 17) σέ σύνδεση μέ τήν σφαγή τῶν ἁγίων Νηπίων. Ἐπαληθεύθηκε τότε ἡ προφητεία τοῦ Προφ. Ἱερεμίου. Εἶχε ἐπαληθευθεῖ καί κατά τήν εἰσβολή τῶν Βαβυλωνίων καί τήν καταστροφή τῶν Ἱεροσολύμων τό 586 π.Χ. Τότε οἱ Βαβυλώνιοι εἶχαν συγκεντρώσει τούς Ἑβραίους στά περίχωρα τῆς Βηθλεέμ καί ἀπό ἐκεῖ τούς ἔστειλαν στήν Βαβυλώνα (πρόκειται γιά τήν γνωστή Βαβυλώνια αἰχμλωσία τῶν Ἑβραίων, πού διήρκεσε περίπου 50 χρόνια)

Η ΧΕΒΡΩΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ
Ἡ πόλη τῆς Χεβρώνας εἶναι στενά συνυφασμένη μέ πολλά γεγονότα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἡ ἀρχαία Χεβρών βρισκόταν νοτιοδυτικά τῆς σημερινῆς καί ὀνομάζονταν Κιριάθ Ἄρβα (Kiryat Arba) πού σημαίνει Πόλη τῶν τεσσάρων (ἤ Πόλη τῶν Πατριαρχῶν) ἐπειδή τήν μοιράστηκαν τέσσερις 4 φυλές τοῦ Ἰσραήλ.
Στόν τόπο αὐτό, ὁπου στά ἀραβικά ὀνομάζεται Ἐλ Χαλήλ (= ἡ πόλη του φίλου τοῦ Θεοῦ, δηλ. τοῦ Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος λόγῳ τῆς μεγάλης του πίστεως ἀναδείχθηκε σέ ἀληθινό φίλο τοῦ Θεοῦ), ἔζησαν καί τάφηκαν οἱ Πατριάρχες Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβ. Ἐδῶ ἐπίσης βρίσκονται καί οἱ τάφοι τῶν συζύγων τους Σάρρας, Ρεβέκκας, Λείας. Κοντά τους βρίσκεται καί ὁ τάφος τῆς Ἁγίας Ἀσινέθ συζύγου τοῦ Ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Παγκάλου, ὁ ὁποῖος εἶναι θαμμένος στήν Συχέμ (σημερινή Ναμπλούς) τῆς Σαμάρειας.
Ὁ βασιλιάς Δαυίδ τόν 10ον αἰώνα π.χ. καθιέρωσε τούς Τάφους τῶν Πατριαρχῶν ὡς λατρευτικό χῶρο ὁλων τῶν φυλῶν τοῦ Ἰσραήλ καθώς ἡ Χεβρώνα ὑπῆρξε ἡ πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου τοῦ Δαυίδ γιά 7 χρόνια. Ὁ βασιλιάς Ἡρώδης περιστοίχισε τήν σπηλιά τῶν Τάφων μέ περίβολο, ἴδιον μέ αὐτόν τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Ναοῦ. Πάνω ἀπό τούς τάφους ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἔχτισε ἐκκλησία πού καλλώπισε ὁ Ἰουστινιανός. Μέ τήν ἐξάπλωση τοῦ Ἰσλαμισμοῦ ἡ Ἐκκλησία μετατράπηκε σέ μουσουλμανικό τέμενος, τό ὁποῖο ὅμως ἀκόμη διασώζει στοιχεῖα τῆς βυζαντινῆς ἐκκλησίας
Τό συγκρότημα κτιρίων τό ὁποῖον ὑπάρχει σήμερα, ἔχει χωρισθεῖ σέ δύο τομεῖς: Ἰουδαϊκό καί Μουσουλμανικό.
Στά δυτικά της Χεβρώνας ὑπάρχει τό ρωσικό μοναστήρι τῆς Φιλοξενίας ὁπου ὑπάρχει ἡ αἰωνόβιος «Δρῦς τοῦ Μαμβρῆ» (ΕΙ Baluta), ἡ "Δρῦς τοῦ Ἀβραάμ". Ἐδῶ ὁ Ἀβραάμ φιλοξένησε τούς τρεῖς ὑψηλούς του ἐπισκέπτες οἱ ὁποῖοι ἦσαν ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ μέ μορφή ἀγγέλου, συνοδευόμενος ἀπό δύο ἀγγέλους (Γέν. ΙΗ 1-15). Μέ τήν εἰκόνα τῆς φιλοξενίας τῶν τριῶν ἀγγέλων ἀπό τόν Πατριάρχη Ἀβραάμ, ἀπεικονίζουμε οἱ ὀρθόδοξοι τήν Ἁγία Τριάδα. Κατά τήν φιλοξενία ἔμαθε ὁ Ἅγιος Ἀβραάμ καί ἡ Ἁγία Σάρρα ὅτι θά ἀποκτήσουν παιδί. Ἐπίσης ὁ Θεός ἀπεκάλυψε στόν φίλο του, τήν ἐπικείμενη καταστροφή τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρρων. Ὁ Ἀβραάμ γεμᾶτος στοργή καί ἀγάπη «παζαρεύει» τήν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ λέγοντας διαδοχικά: «ἄν ὑπῆρχαν σαράντα-τριάντα-εἴκοσι-δέκα δίκαιοι ...ἄραγε θά κατέστρεφες τά Σόδομα καί τά Γόμορρα;» Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ ἦταν «ὄχι», κάθε φορά πού ὁ Ἅγιος Ἀβραάμ μείωνε τόν ἐνδεχόμενο ἀριθμό τῶν ὑπαρχόντων δικαίων στήν Πεντάπολη (Σόδομα, Γόμορρα καί ἄλλες τρεῖς πόλεις ἦταν αὐτές πού τελικά καταστράφηκαν κυρίως γιά τήν ἁμαρτία τοῦ σοδομισμοῦ=ὁμοφιλοφιλίας). Ὁ Θεός δέν θά κατέστρεφε τήν Πεντάπολη ἄν εὕρισκε ἔστω καί δέκα δίκαιους...Δέν ὑπῆρχαν οὔτε δέκα δίκαιοι...
Φανερώνεται ἀπ’ αὐτόν τόν διάλογο ἡ παρρησία, πού ἔχουν οἱ ἅγιοι μπροστά στόν Θεό καθώς καί ἡ ἀγάπη τους γιά τούς ἀνθρώπους.

Η ΔΡΥΣ ΤΟΥ ΜΑΜΒΡΗ
Κοντά στήν πόλη Χεβρώνα βρίσκεται ὁ ἄλλοτε προσκυνηματικός χῶρος Μαμβρή ἡ χάραμ Ραμάτ ἔλ-Χαλήλ. Στόν τόπον αὐτόν κατοικοῦσε ὁ Ἀβραάμ καί φιλοξένησε τούς τρεῖς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ πρίν τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων καί Γομόρων. Ἀρχικά ἀποτελοῦσε ἰουδαϊκό προσκυνηματικό χῶρο. Ἀργότερα ἔγινε τόπος εἰδωλολατρειῶν καί θυσιῶν. Ὁ βασιλεύς Ἡρώδης τόν περιετοίχισε μέ περίβολον, ἐνῶ ἡ Ἁγία Ἑλένη τόν 4ον αἰώνα ἀφοῦ κατεδάφισε τά πάντα, ἔκτισε στήν θέση τους μία Ἐκκλησία Βασιλική, τήν «Βασιλική τῆς Μαμβρῆ», στήν αὐλή τῆς ὁποιας φαινόταν καί τό πηγάδι τό ὁποιο εἶχε ἀνοίξει ὁ Ἀβραάμ. Ἡ Ἐκκλησία καταστράφηκε μέ τήν ἀραβική κατάκτηση, ἐνῶ ἐρείπια καί λίγα εὑρήματα ὑπάρχουν σήμερα, κατόπιν ἀνασκαφῶν.


ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ (Μπετ-Σαχούρ)
Χίλια μέτρα περίπου πρός τά ἀνατολικά τῆς πόλης Βηθλεέμ εἶναι τό χωριό τῶν ποιμένων. Εἶναι χτισμένο στόν τόπο, ὁπου οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι ἀποκάλυψαν στούς βοσκούς τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ (Λουκ.2, 8). Οἱ χριστιανοί, ἤδη ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰώνα ταύτισαν τόν τόπο αὐτό μέ τούς «ἀγρούς τῶν ποιμένων» τοῦ Εὐαγγελίου καί τούς καθιέρωσαν ὡς χῶρο προσκυνηματικό (τόν 4ο αἰώνα ἡ Ἁγία Ἑλένη ἔκτισε ἐδῶ ναό Προσκυνηματικό).
Τό πρῶτο αὐτό Προσκύνημα ἦταν ἡ μεγάλη ἡ φυσική σπηλιά στήν ὁποία ἀγρυπνοῦσαν οἱ Ἅγιοι Ποιμένες τήν Ἅγια Νύχτα τῆς Γεννήσεως. Τό δάπεδο τῆς σπηλιᾶς στρώθηκε μέ μωσαϊκό στό ὁποῖο ὑπάρχουν καί Σταυροί. Σταυροί ὑπάρχουν ἐπίσης στά μωσαϊκά πού σώζονται ἀπό τό ναό τῆς Ἁγίας Ἑλένης πάνω ἀπό τό Ἅγιο Σπήλαιο τῆς Γεννήσεως στή Βηθλεέμ (βρίσκονται στό κέντρο τοῦ σημερινοῦ ναοῦ σέ κατώτερο ἐπίπεδο ἀπό ἀυτό τοῦ δαπέδου τοῦ σημερινοῦ ναοῦ). Οἱ Σταυροί ἀργότερα ἀπαγορεύθηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία νά τοποθετοῦνται στά μωσαϊκά τῶν δαπέδων, γιά νά μήν τούς πατᾶμε. Ἀπό τό γεγονός τῆς ὑπάρξεως Σταυρῶν καταλαβαίνουμε ὅτι τά δάπεδα αὐτά εἶναι ἀπό τήν ἐποχή τῆς Ἁγίας Ἑλένης (τόσο τό δάπεδο πού σώζεται: 1)στή Βασιλική τῆς Γέννησης στή Βηθλεέμ, ὅσο καί 2)τό δάπεδο τοῦ Σπηλαίου τῶν Ἁγίων Ποιμένων ὅπως καί 3)τό δάπεδο τῆς Βασιλικῆς πού ὑπῆρχε πάνω ἀπό τόν βράχο τῆς Ἀγωνίας στή Γεθσημανῆ καί τό ὁποῖο τώρα κατέχουν, ἐξ ἀρπαγῆς ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, οἱ Λατίνοι).
Τό Προσκύνημα πού κτίστηκε στόν ἀγρό τῶν Ποιμένων, αὐτό ὀνομαζόταν Σπήλαιο καί Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ποιμένων. Πρόκειται γιά μία φυσική σπηλιά, ὁπου σύμφωνα μέ τήν παράδοση, τάφηκαν τρεῖς ἀπό τούς μακάριους ἐκείνους βοσκούς πού προσκύνησαν τό Θεῖο Βρέφος.
Στά μέσα τοῦ 5ου αἰώνα, ὁ ἐσωτερικός χῶρος τῆς σπηλιᾶς διευρύνθηκε σημαντικά καί στό ἐσωτερικό της κτίσθηκε ἐκκλησία μέ καμαρωτή σκεπή.
Ταυτόχρονα, πάνω ἀπό τή σπηλιά, οἰκοδομήθηκε ἕνα μικρό παρεκκλήσιο σέ σχῆμα πετάλου, πού καί αὐτό ἦταν στρωμέvο μέ μωσαϊκό δάπεδο. Εἶχε καί δύο ἑλληνικές ἐπιγραφές.
Ὅμως, ἡ σχετικά μικρή αὐτή Ἐκκλησία-Σπηλιά τοῦ 5ου αἰώνα, δέν ἐπαρκοῦσε γιά τίς λατρευτικές ἀνάγκες τοῦ σπουδαίου αὐτοῦ Προσκυνήματος, ἀλλ' οὔτε καί μποροῦσε νά ἐξυπηρετήσει τήν πληθώρα τῶν Χριστιανῶν προσκυνητῶν.
Ἔτσι, στίς ἀρχές τοῦ 6ου αἰώνα κατεδαφίσθηκε τό μικρό ἀνώγειο παρεκκλήσιο καί στή θέση του κτίσθηκε μεγαλοπρεπής Βασιλική μέ μαρμάρινες κολῶνες καί κιονόκρανα καί μέ πολύχρωμα μωσαϊκά δάπεδα.
Ἡ ἵδρυση τῆς Βασιλικῆς καί ἡ νέα διαμόρφωση τοῦ ὅλου χώρου ἄλλαξαν ὄχι μόνο τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση τοῦ Προσκυνήματος, ἀλλά καί τή λατρευτική του κατάσταση.
Ἀπό τίς ἐκκλησιαστικές καί ἱστορικές πηγές τοῦ 6ου αἰώνα μαθαίνουμε ὁτι ἡ τελετή τῶν Χριστουγέννων ἄρχιζε στήν πραγματικότητα ἀπό ἐδῶ ἀπό τό Προσκύνημα τοῦ Σπηλαίου τῶν Ἁγίων Ποιμένων, πού ὀνομαζόταν πλέον «Ποιμενεῖο». Ἀπό τήν παραμονή ἡ Ἀκολουθία τῶν Χριστουγέννων ἄρχιζε στό «Ποιμενεῖο» (χωριό τῶν ποιμένων) μέ ἀπαγγελία ἐκτενῶν εὐχῶν, τροπαρίων καί ἀνάγνωση τοῦ σχετικοῦ χωρίου ἀπό τό Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ. Ἀπό ἐκεῖ κλῆρος, λαός καί μοναχοί, σέ ἐπιβλητική πομπή, μετέβαιναν στή Βασιλική τῆς Γέννησης στή Βηθλεέμ, γιά νά συνεχίσουν τή γιορτή.
Οἱ Πέρσες τό 614 κατέστρεψαν τή Βασιλική τοῦ Προσκυνήματος (πού εἶχε κτίσει ἡ Ἁγία Ἑλένη). Ἡ Βασιλική τοῦ Ποιμενείου ξανακτίσθηκε ἀπό τόν Πατριάρχη Μόδεστο. Μετά τήν ἀραβική κατάκτηση τῆς Παλαιστίνης ὁ χῶρος γύρω ἀπό τή νέα Βασιλική μετατράπηκε σέ μοναστήρι, ἴσως γιά νά δώσει ἄσυλο στούς πολλούς ἀσκητές τῆς κοντινῆς ἐρήμου.
Τό προσκύνημα καί τό μοναστήρι ἐγκαταλείφθηκαν ὁριστικά τόν 10ο αἰώνα. Ἔκτοτε μόνο ὁ χῶρος τῆς ὑπόγειας Ἐκκλησίας-Σπηλιᾶς ἦταν προσιτός στούς προσκυνητές.
Τό 1972 τό Πατριαρχεῖο διενήργησε μέ ἔξοδα του ἀρχαιολογικές ἀνασκαφές μέ σκοπό νά ἐπαναφέρει στό φῶς τά ἀρχαία ἐρείπια τοῦ σπουδαίου αὐτοῦ Προσκυνήματος.
Ἡ σημερινή μεγάλη ἐκκλησία τοῦ Προσκυνήματος στέκεται σέ μικρή μόνο ἀπόσταση ἀπό τήν πρώτη «Σπηλιά τῶν Ποιμένων». Ἡ σημερινή ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων ὀνομάζεται «Δόξα ἐν Ὑψίστοις».
Ὁ χῶρος ἐδῶ συνδέεται καί μέ τήν Παλαιά Διαθήκη:
Ἐδῶ ἦταν οἱ ἀγροί τοῦ Βοοζ (προπάππου τοῦ Προφήτη Δαυίδ).
Ἐδῶ ἡ Ρούθ ἡ Μωαβίτισσα, ἐνῶ μάζευε τά στάχυα, συνάντησε τόν Βοοζ καί ἀργότερα παντρεύτηκαν.
Ἐδῶ ὁ Προφήτης Δαυίδ καί ὁ Ἰακώβ ἔβοσκαν τά ποίμνια τους.

ΑΠΟ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΠΡΟΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΚΑΙ ΧΕΒΡΩΝΑ
1) Βγαίνοντας ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ περνᾶμε κοντά στή Στέρνα τῶν Μάγων ὅπου κατά τήν παράδοση οἱ Μάγοι ξαναείδαν τό ἀστέρι, πού τούς ὁδηγοῦσε στήν Βηθλεέμ.
2) Πιό πέρα, ἀριστερά μας, συναντᾶμε τήν μονή τοῦ Προφήτου Ἠλία: ἐδῶ Ἅγιος Ἄγγελος ξύπνησε τόν Προφήτη λέγοντάς του ‘’ἀνάστα, φάγε ὅτι μακρά ἀπό σοῦ ἡ ὁδός’’. Ὁ προφήτης προσπαθοῦσε νά ξεφύγει τήν ὀργή τῆς εἰδωλολάτρισσας Ἰεζάβελ, μετά ἀπό τήν ἧττα-σφαγή τῶν Ἱερέων τῆς αἰσχύνης ἀπό τόν Προφήτη στό Καρμήλιον Ὄρος.
Ἐδῶ, πού βρίσκεται σήμερα τό ἑλληνορθόδοξο μοναστήρι τοῦ προφήτη Ἠλία, ὁ Προφήτης κοιμήθηκε καί ξύπνησε τρεῖς φορές ἀπό Ἅγιο Ἄγγελο. Ἔφαγε τήν τροφή πού τοῦ πρόσφερε ὁ Ἄγγελος καί μέ τήν δύναμη ἐκείνης τῆς τροφῆς περπάτησε σαράντα ἡμέρες καί ἦρθε στό Σινᾶ. Κατοίκησε κρυβόμενος στό σπήλαιο, πού ὑπάρχει μέχρι σήμερα, κάτω ἀπό τήν Ἁγία Κορυφή.
3) Πιό πέρα δεξιά μας συναντᾶμε τόν Τάφο τῆς Ραχήλ ἀμέσως μόλις περάσουμα τά σημερινά τείχη-σύνορα μεταξύ τῶν δύο κρατῶν (Ἰσραηλινοῦ καί Παλαιστινιακοῦ). Στή συνέχεια μπαίνουμ στήν
4) ΒΗΘΛΕΕΜ καί πιό κάτω συναντᾶμε τό
5)Χωριό τῶν ποιμένων. Πιό πέρα βρίσκονται
6)Ἡ μονή τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου καί ἡ Μονή τοῦ Ἁγίου Σάββα.
7) Φεύγοντας ἀπό τήν Βηθλεέμ πρός Χεβρώνα συναντᾶμε ἀριστερά μας στό 13ο χιλιόμετρο τίς δεξαμενές τοῦ Σολομώντα.
8) Στό 29ο χιλιόμετρο συναντᾶμε τήν βρύση τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου ὅπου τώρα βρίσκεται ἕνα τζαμί.
9) Στό 32ο χιλιόμετρο εἶναι ἡ τοποθεσία Μαμβρή. Ἐδῶ ὁ Ἀβραάμ ἔστησε τήν σκηνή του καθώς καί τό θυσιαστήριο γιά νά λατρεύει τόν Θεό. Ὅπου πήγαινε ὁ εὐλογημένος αὐτός ἄνθρωπος ἔστηνε θυσιαστήριο γιά νά λατρεύει τόν ἀληθινό Θεό.
Ἐδῶ βλέπουμε ἐπίσης τά ἐρείπια τῆς ἀρχαίας Βασιλικῆς ἐκκλησίας διαστάσεων 69 ἐπί 50 τήν ὁποία ἔχτισε ἡ Ἁγία Ἑλενη. Ὑπάρχει καί τό πηγάδι τοῦ Ἀβραάμ διαμέτρου 3 μέτρων.
10) Τέλος φθάνουμε στήν Χεβρώνα. Εἶναι ἡ πόλη σήμερα, ἐξ’ ὁλοκλήρου μουσουλμανική.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: http://picasaweb.google.gr/injerousalem/BethlehemAndNearbyHolyPlaces#
ΠΗΓΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ: Ἀρκετά στοιχεῖα πήραμε ἀπό τό βιβλίο τοῦ Β. Τζαφέρη: ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

ΘΑΒΩΡ, ΚΑΝΑ, ΝΑΖΑΡΕΤ. ΓΑΛΙΛΑΙΑ, Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ.


ΘΑΒΩΡ




 Τό ὄρος Θαβώρ ὑψώνεται σάν ἕνας τεράστιος κωνικός ὄγκος στό βόρειο ἄκρο τῆς εὐρύχωρης καί εὔφορης πεδιάδας Ἐσδραελών. Τό ὕψος του φθάνει τά 560 μ. ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς Μεσογείου θαλάσσης.
Τό ὄνομα Θαβώρ, (Ταμπόρ στά ἑβραϊκά καί Ἐ-Τούρ στά ἀραβικά, Ἀταβύριον ἤ Ἰταβύριον στίς ἑλληνικές πηγές), προέρχεται ἀπό σημιτική ρίζα καί σημαίνει ὕψωμα, βουνό ἤ ὀμφαλός. Οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας προσπάθησαν νά τό ἐξηγήσουν συμβολικά καί βάσει τῶν θρησκευτικῶν γεγονότων τῶν Εὐαγγελίων. Ἔτσι, τό ἑρμήνευσαν ὡς Ἐκλογή, Καθαριότητα, Ἐρχομός τοῦ Φωτός κ.α.
Ἀπό τούς πρώτους χριστιανικούς χρόνους τό Θαβώρ ταυτίσθηκε μέ τό «ὑψηλόν ὄρος» πάνω στό ὁποῖο ἔγινε ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ (Ματθ.17, 1-9, Λουκ.9, 28-36).
Ἡ πρώτη χριστιανική ἐκκλησία κτίσθηκε στό Θαβώρ πρός τό τέλος τοῦ 4ου αἰώνα ἀπό τήν Ἁγία Ἑλένη. Τόν 5ο αἰώνα προστέθηκαν ἄλλες δύο καί ἔτσι κατά τόν 6ο αἰώνα πάνω στή κορυφή τοῦ βουνοῦ ὑπῆρχαν τρεῖς ναοί πού ἀντιστοιχοῦσαν μέ τίς τρεῖς σκηνές τίς ὁποῖες πρότεινε νά στήσουν ὁ ἀπόστολος Πέτρος (Ὑπῆρχαν οἱ ἑξῆς ναοί: ἕνας γιά τόν Ἅγιο Προφήτη Μωϋσῆ, ἕνας γιά τόν ἅγιο Προφήτη Ἠλία καί ἕνας ἀφιερωμένος στούς Ἁγίους Ἀποστόλους). Στήν ἴδια περίπου ἐποχή, (5ος ἤ 6ος αἰώνας), ἀνακηρύχθηκε τό Θαβώρ ἐπισκοπή καί προσείλκυσε πολλούς χριστιανούς μοναχούς καί χιλιάδες προσκυνητές.
Ἀργότερα, πιθανότατα κατά τόν 7ο αἰώνα, κτίσθηκε καί τέταρτη ἐκκλησία. Τά Προσκυνηματικά Ὁδοιπορικά τοῦ 9ου αἰώνα ἀναφέρουν πῶς στήν κορυφή τοῦ βουνοῦ ὑπῆρχαν τέσσερις ἐκκλησίες. Στήν περιοχή ὑπῆρχε ἕνας ἐπίσκοπος καί 17 μοναχοί.
Κατά τήν ἐποχή τῶν Σταυροφόρων ἐγκαταστάθηκαν στό Θαβώρ Βενεδικτίνοι μοναχοί· ὑπῆρχαν ὅμως καί ἕλληνες καθώς μαρτυρεῖ ὁ ἕλληνας προσκυνητής Φωκᾶς. Μετά τήν ἐκδίωξη τῶν Σταυροφόρων ἀπό τούς Ἅγιους Τόπους, ὁ Σουλτάνος τῆς Δαμασκοῦ Μαλίκ ἔλ Ἀντίλ, τό 1211, κατέστρεψε ὅλα τά χριστιανικά κτίσματα καί πάνω ἀπό τά ἐρείπια τους ἀνήγειρε ἰσχυρό φρούριο, τά ὑπολείμματα τοῦ ὁποίου σώζονται μέχρι σήμερα σέ διάφορα σημεῖα τοῦ βουνοῦ.
Τό 1263 τό Θαβώρ ἐγκαταλείφθηκε ὁριστικά ἀπό τούς χριστιανούς. Ἐπανήλθαμε σ’ αὐτό μόνο κατά τά μέσα τοῦ περασμένου αἰώνα.
Σήμερα, ὅλη ἡ κορυφή τοῦ Θαβώρ εἶναι χριστιανική ἰδιοκτησία καί κατέχεται ἀπό ἕλληνες ὀρθοδόξους καί Λατίνους μοναχούς.
Στό νότιο τμῆμα τῆς κορυφῆς βρίσκονται τό Ἑλληνο-ὀρθόδοξο μοναστήρι, ἡ Ἐκκλησία τῆς Μεταμορφώσεως πού κτίσθηκε ἀπό τό Πατριαρχεῖο τό 1862 καί τό παρεκκλήσιο τοῦ Μελχισεδέκ. Στά βόρεια ὑπάρχει μοναστήρι καί ξενώνας τῶν Φραγκισκανῶν, μέ Βασιλική τῆς Μεταμορφώσεως χτισμένη ἀπό τά 1924 πάνω στά ἐρείπια βυζαντινῆς ἐκκλησίας.
Στήν Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρεται ὅτι ἡ Κριτής Δεββώρα κάλεσε ἐδῶ τόν Βαράκ μέ τόν στρατό του γιά νά πολεμήσουν τόν ἐχθρό (Κρίτ. Δ,1-16).
Δυτικά του ὄρους Θαβώρ εἶναι τό χωριό Δεβειρώθ. Ἐδῶ ὁ Χριστός θεράπευσε ἕνα δαιμονισμένο νέο (Μάτθ. ΙΖ, 14-18).
Ἀπέναντι ἀπό τό ὄρος Θαβώρ εἶναι ἡ πόλη Ναΐν ὅπου ὁ Χριστός μας ἀνέστησε τόν γιό τῆς χήρας.



ΚΑΝΑ ΤΗΣ ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ
Ἡ σημερινή Κανά τῆς Γαλιλαῖος - Καφάρ-Κάνα στά ἀραβικά- βρίσκεται ἀνατολικά τῆς Ναζαρέτ καί πάνω στόν κεντρικό δρόμο πού ὁδηγεῖ πρός τήν λίμνη τῆς Τιβεριάδας. Ὑπάρχει καινούρια ἑλληνική ἐκκλησία καί μοναστήρι πού κατά τήν παράδοση κτίστηκε σέ ἐρείπια τοῦ σπιτιοῦ τοῦ Ἁγίου Σίμωνα τοῦ Κανανίτη, μαθητῆ τοῦ Χριστοῦ. Ἐπίσης καινούρια εἶναι καί ἤ ἐκκλησία τῶν Φραγκισκανῶν. Στόν περίβολο τῆς τελευταίας ἀνακαλύφθηκαν πρόσφατα τά ὑπολείμματα ἀρχαίου Βυζαντινοῦ κτιρίου, πιθανόν ἀρχαίας συναγωγῆς, μέ μωσαϊκό δάπεδο καί Ἀραμαϊκή ἐπιγραφή.
Ἡ Κανά τῆς Γαλιλαίας, κατά τούς χρόνους τῆς Καινῆς Διαθήκης βρισκόταν, πιθανότατα, βορειοτέρα τῆς σημερινῆς, κοντά στή μεγάλη πεδιάδα Μπαταούφ,- ἤ πεδιάδα Ἄσωχη κατά τίς Ἑλληνικές πηγές.
Στήν περιοχή αὐτή, ὑπάρχει μέχρι σήμερα ἕνας ἀρχαιολογικός χῶρος, ποῦ ὀνομάζεται Χίρβετ-Κάνα, δηλαδή τά ἐρείπια τῆς Κανᾶ. Οἱ ἀρχαιολογικές ἔρευνες πού ἔγιναν στό χῶρο αὐτό ἀπέδειξαν τήν ὕπαρξη ἀρχαίου Ρωμαϊκοῦ συνοικισμοῦ. Δίπλα ἀπό τό συνοικισμό περνοῦσε καί ὁ ἀρχαῖος κεντρικός δρόμος πού ἕνωνε τή Δυτική Παλαιστίνη μέ τήν Καπερναούμ καί τή Βηθσαϊδᾶ.
Τό χωριό αὐτό τό γνωρίζει καί τό ἀναφέρει καί ὁ Ἰουδαῖος ἱστορικός Ἰώσηπος Φλάβιος (86) καί τό ὀνομάζει Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας. Ἡ Κανά τῆς Γαλιλαῖος συνδέεται μέ τό πρῶτο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ (Ἴωαν.2:1-11) καί μέ τό θαῦμα τοῦ υἱοῦ τοῦ βασιλικοῦ ἀπό τήν Καπερναούμ. (Ἴωαν.4, 46-54).
Ἐπίσης ἡ Κανά ἦταν ἡ ἰδιαίτερη πατρίδα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ναθαναήλ. (Ἴωαν.21.2).



ΝΑΖΑΡΕΤ
Ἡ Ναζαρέτ ἄν δέν συνδεόταν μέ τά γνωστά γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης θά ἦταν καί θά παρέμενε σ' ὅλους τους μετέπειτα αἰῶνες ἕνα μικρό καί ἀσήμαντο χωριουδάκι τῆς Γαλιλαίας. Τό ὄνομά της δέν ἀναφέρεται οὔτε στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά οὔτε στίς μεταγενέστερες ἑβραϊκές πηγές. Οἱ μόνες γραπτές μαρτυρίες γιά τήν ὕπαρξή της βρίσκονται στά Εὐαγγέλια καί στά συγγράμματα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Σ' αὐτές προστέθηκαν πρόσφατα καί τά ἀρχαιολογικά εὐρήματα καί ἀνακαλύψεις, ὅπως Τάφοι, στέρνες, σιταποθῆκες, ἐρείπια ἐκκλησιῶν καί βυζαντινοῦ μοναστηριοῦ.
Κατά τή Βυζαντινή ἐποχή, 5ος-6ος αἰῶνες μ.Χ., ἤ Ναζαρέτ ἔφθασε στή μεγαλύτερη ἀκμή της μέ δημόσια κτίρια καί χριστιανικές ἐκκλησίες. Φαίνεται, ὅμως πώς καί στό διάστημα αὐτό ἦταν μία πόλη μέ ἐλάχιστους μόνο χριστιανούς ἀφοῦ οἱ περισσότεροι ἦσαν Ἑβραῖοι. Μόνο κατά τόν 12ο αἰώνα ἀνακηρύχθηκε ἐπισκοπή. Μετά τούς Σταυροφόρους, οἱ περισσότεροι χριστιανοί της κάτοικοι σφαγιάστηκαν ἀπό τό νικητή Σαλαδίνο (ἄραβες) καί οἱ λίγοι ἐπιζήσαντες τήν ἐγκατέλειψαν ὁριστικά. Οἱ χριστιανοί ἐπανῆλθαν στή Ναζαρέτ μετά τήν Τουρκική κατάκτηση τό 1517 μ.χ καί στούς ἀμέσως μετέπειτα αἰῶνες αὐτή μετατράπηκε σέ χωριό καθαρά χριστιανικό. Ἀργότερα κατοίκησαν καί μουσουλμάνοι καί ἔτσι σχηματίσθηκε ὁ σημερινός ἀναμεικτος πληθυσμός της.
Ἡ σημερινή πόλη Ναζαρέτ ἔχει περίπου 80.000 κατοίκους, οἱ περισσότεροι τῶν ὅποιων εἶναι ἄραβες χριστιανοί διαφόρων δογμάτων, (Ὀρθόδοξοι, Γραικο-καθόλικοι (οὐνίτες), Λατίνοι Κόπτες, Μαρωνίτες, Προτεστάντες) καί οἱ ὑπόλοιποι ἄραβες μουσουλμάνοι.
Ἡ Ἑλληνορθόδοξη ἐκκλησία τοῦ Ἀρχάγγελου Γαβριήλ μέ τήν πηγή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ χτίστηκε τό 1650. Ἡ πρώτη ἐκκλησία χτίστηκε ἀπό τήν Ἁγία Ἑλένη τό 326 μ.Χ.. Στή μέση βρίσκεται εἴσοδος πρός τόν ὑπογειο ναό ὅπου ὑπάρχει τό «Σπήλαιο τῆς Παναγίας» μέ ἐπιγραφή «Χαῖρε Μαρία» στό σημεῖο πού ἐμφανίστηκε ὁ ἄγγελος.
Στό Ναό τῶν Λατίνων, διακρίνουμε τά ἐρείπια ἀρχαιοτάτου Ναοῦ καί Μοναστηριοῦ Βυζαντινῆς ἐποχῆς. Ὅπως διασωζει ἡ Παράδοση ἐδῶ ἦταν τό σπίτι καί τό ἐργαστήρι τοῦ Ἰωσήφ.
Ὁ ναός τῶν Γραικο-καθόλικων (οὐνιτῶν) βρίσκεται ἐκεῖ πού βρισκόταν ἡ συναγωγῆς τῆς ἀρχαίας Ναζαρέτ. (Λευκό τέμενος)
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῶν Λατίνων εἶναι μία τεράστια ἐκκλησία ἀπό τσιμέντο, ἴσως ἡ μεγαλύτερή της Παλαιστίνης πού χτίστηκε τό 1965.
Related Posts with Thumbnails

ΣΥΝ ΘΕῼ: 1ο) 13ήμερο προσκύνημα στους Αγίους Τόπους - Ιορδανία - Σινά. 2ο)12ημ. προσκύνημα Αίγυπτο – Σινά - Άγιοι Τόποι, της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ-ΔΗΛΩΣΕΙΣ: ΧΩΡΗΒ TRAVEL , ΤΗΛ: 2310-345330, 342240 ΠΑΝΟΡΑΜΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ).


13ήμερο προσκύνημα στους Αγίους Τόπους
Ιορδανία - Σινά

1η ημ. 23/8/10 Δευτέρα: ΘΕΣ/ΝΙΚΗ - ΤΕΛ ΑΒΙΒ
Συνάντηση στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» στις 21:30 το βράδυ και αναχώρηση με πτήση της Aegean μέσω Αθηνών για Τελ Αβίβ.

2η ημ. 24/08/10 Τρίτη: ΛΥΔΑ-ΤΙΒΕΡΙΑΔΑ
Άφιξη τα ξημερώματα, επιβίβαση στο πούλμαν. Προσκύνημα στον Άγιο Γεώργιο στην Λύδα και στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς την Τιβεριάδα. Αγιασμός στον Ιορδάνη ποταμό. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο και ξεκούραση.
1η διανυκτέρευση στην Τιβεριάδα
3η ημ. 25/08/10 Τετάρτη: ΝΑΖΑΡΕΤ-ΚΑΝΑ - ΤΙΒΕΡΙΑΔΑ - ΟΡΟΣ ΘΑΒΩΡ
Επισκεπτόμαστε και προσκυνούμε τους τόπους γύρω από την λίμνη: Όρος Μακαρισμών, Καπερναούμ, Ναός των Αγ. Αποστόλων. Συνεχίζουμε με κατεύθυνση την πόλη της Ναζαρέτ (προσκύνημα στο τόπο του Ευαγγελισμού), την Κανά (πρώτο θαύμα του Κυρίου). Επόμενος σταθμός το Όρος Θαβώρ (Μεταμόρφωση του Κυρίου).
2η διανυκτέρευση στην Τιβεριάδα
4η ημ. 26/08/10 Πέμπτη: ΙΟΡΔΑΝΙΑ – ΓΕΡΑΣΑ - ΑΜΜΑΝ
Αναχώρηση για σύνορα Ισραήλ-Ιορδανίας. Μετά τα διαδικαστικά φθάνουμε στα Γέρασα όπου θα επισκεφθούμε την Αρχαία Δεκάπολη. Συνεχίζουμε για το Αμμάν. Επίσκεψη στη Σιταντέλα με τα ερείπια του ναού και το ρωμαϊκό θέατρο.
3η διανυκτέρευση στο Αμμάν
5η ημ. 27/08/10 Παρασκευή: ΑΜΜΑΝ - ΠΕΤΡΑ
Πρωινή αναχώρηση για το όρος Νέμπο από όπου ο Μωϋσής αντίκρυσε τη Γη της Επαγγελίας. Επίσκεψη στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Μανταμπά. Συνεχίζουμε για την Πέτρα, όπου θα γνωρίσουμε τον αρχαιολογικό χώρο που είναι μοναδικός στον κόσμο, αφού όλα σχεδόν τα μνημεία είναι σκαλισμένα σε βράχους.
4η διανυκτέρευση στην Πέτρα
6η ημ. 28/08/10 Σάββατο: ΑΚΑΜΠΑ-ΝΟΥΕΜΠΑ-ΣΙΝΑ
Αναχώρηση για την Άκαμπα από όπου θα πάρουμε το πλοίο για την Νουέμπα. Άφιξη, επιβίβαση στο πούλμαν και μεταφορά στη Μονή Αγίας Αικατερίνας στο Σινά. Αργά το βράδυ ανάβαση στο Όρος Χωρήβ (προαιρετικά).
5η διανυκτέρευση στην Ι. Μονή Αγ. Αικατερίνης
7η ημ. 29/08/10 Κυριακή: ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
Θεία Λειτουργία το πρωί στο Ναό της Μονής και στη συνέχεια προσκύνηση των Ιερών λειψάνων της Αγ. Αικατερίνης. Ξενάγηση εντός και πέριξ της Μονής.
6η διανυκτέρευση στην Ι. Μονή Αγ. Αικατερίνης

8η ημ. 30/08/10 Δευτέρα: ΣΙΝΑ – ΝΕΚΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ- ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ
Αναχώρηση για τα σύνορα Αιγύπτου-Ισραήλ. Μετά τη διέλευση των συνόρων και τις καθιερωμένες στάσεις, άφιξη στην Ιερουσαλήμ
7η διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ
9η ημ. 31/08/10 Τρίτη: ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓ. ΠΟΛΕΩΣ
Προσκυνήματα εντός της Αγ. Πόλεως, στο Ναό της Αναστάσεως, όπου θα προσκυνήσουμε τον Πανάγιο Τάφο, το Φρικτό Γολγοθά, την Αποκαθήλωση και την Εύρεση του Τιμίου Σταυρού. Βαδίζοντας στην οδό του Μαρτυρίου θα προσκυνήσουμε στο Πραιτώριο (φυλακή του Χριστού).
διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ
10η ημ. 01/09/10 Τετάρτη: ΒΗΘΛΕΕΜ –ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ-ΚΑΤΑΜΟΝΑΣ
Aναχώρηση για την Βηθλεέμ όπου θα προσκυνήσουμε το Σπήλαιο της Γεννήσεως, το χωριό των ποιμένων, την Μονή του Αγίου Θεοδοσίου τη Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου. Επιστρέφοντας στην Ιερουσαλήμ θα προσκυνήσουμε στη Μονή Τιμίου Σταυρού και στο Καταμόνας (Μονή Αγ. Συμεών του Θεοδόχου).
διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ
11η ημ. 02/09/10 Πέμπτη: ΙΕΡΙΧΩ – ΟΡΟΣ ΕΛΑΙΩΝ – ΒΗΘΑΝΙΑ
Αναχώρηση για την έρημο της Ιουδαίας. Προσκύνημα στο Σαραντάριο Όρος, τις Ιερές Μονές του Προφήτου Ελισσαίου, του Αγ. Γερασίμου Ιορδανίτου. Επιστρέφοντας στην Ιερουσαλήμ προσκύνημα στη Βηθανία, στη Μονή της Αγ. Μάρθας και Μαρίας και στο Όρος των Ελαιών από όπου ανελήφθη ο Κύριος. Στη Γεθσημανή, θα προσκυνήσουμε στον τάφο της Παναγίας και στον βράχο της αγωνίας.
10η διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ
12η ημ. 03/09/10 Παρασκευή: ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΟΛΕΩΣ
Πιθανή επίσκεψη στο Πατριαρχείο. Συνεχίζουμε για το λόφο Σιών για να επισκεφθούμε το Υπερώο και το σπίτι του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου. Η υπόλοιπη ημέρα ελεύθερη για ατομικά προσκυνήματα και αγορά.
11η διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ
13η ημ. 04/09/10 Σάββατο: ΤΕΛ ΑΒΙΒ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Εκκίνηση για το αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ και αναχώρηση με πτήση της Aegean Air. Άφιξη το μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη μέσω Αθηνών.
j0239055






ΤΙΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ: 1430 €
Διαφορά μονόκλινου: 320 €

ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ :
*Αεροπορικά εισιτήρια Θεσ/νικη - Αθήνα – Τελ Αβίβ – Αθήνα - Θεσσαλονίκη
*Φόροι αεροδρομίων
*Φόροι συνόρων (Ισραήλ -Ιορδανίας– Αιγύπτου)
*Το φόρο εισόδου στο Σινά
*Την βίζα της Ιορδανίας
* Το πλοίο από Άκαμπα – Νουέμπα.
*Μετακινήσεις και ξεναγήσεις όπως αναφέρονται στο πρόγραμμα με τοπικά λεωφορεία.
*Τις (2) διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο 4* στην Τιβεριάδα με πρωινό και ένα γεύμα.
*Τις (5) διανυκτερεύσεις στην Ιερουσαλήμ σε ξενοδοχείο 3* superior με πρωινό και ένα γεύμα.
*Τις (2) διανυκτερεύσεις στο Αμμάν και την Πέτρα σε ξενοδοχεία 4* με πρωινό και ένα γεύμα.
*Τις (2) διανυκτερεύσεις στους ξενώνες της Ι. Μ. της Αγ. Αικατερίνης με πρωινό και ένα γεύμα.
*Την ανάβαση στο Όρος Θαβώρ με ταξί.
*Τα μικρά λεωφορεία για τον Αγ. Σάββα.
*Ασφάλεια αστικής ευθύνης.
*Συνοδό αρχηγό του γραφείου μας.
*Φιλοδωρήματα οδηγών - σερβιτόρων – αχθοφόρων κ.λ.π.

ΔΕΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ:
*Ό,τι αναφέρεται σαν προαιρετικό.
*Επισκέψεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους.

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:
$ Τα προγράμματα έχουν καταρτισθεί με βάση τις ισχύουσες τιμές και δρομολόγια ( 13/04/2010).
Σε περίπτωση οποιασδήποτε αλλαγής θα υπάρξει ανάλογη αναπροσαρμογή.
$Το πρόγραμμα μπορεί να τροποποιείται κατά την κρίση του αρχηγού όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο για
την καλύτερη διεξαγωγή του.
$Σε περίπτωση που για λόγους ανεξάρτητους της θέλησής μας δεν μας επιτραπεί η είσοδος σε κάποια
από τα προσκυνήματα (π.χ. στη Βηθλεέμ, Ιεριχώ) το γραφείο μας δεν φέρει καμία απολύτως ευθύνη.
$ Σας συνιστούμε να ε ν ε ρ γ ή σ τ ε ε γ κ α ί ρ ως για την έκδοση των διαβατηρίων σας.

$Η δήλωση συμμετοχής θεωρείται έγκυρη εφόσον καταβληθεί προκαταβολή 400 € έως τις 15/06/2010 και εξόφληση έως 08/08/2010 στους παρακάτω τραπεζικούς λογαριασμούς:
ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ : 30953207
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ : 5227-014562594
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ : 239/750744-53
ALPHA ΤΡΑΠΕΖΑ : 714-002101-056770 EUROBANK ΤΡΑΠΕΖΑ : 0026-0520-13-0100012959


12ημ. προσκύνημα

Αίγυπτο – Σινά - Άγιοι Τόποι

της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού



1η ημ. 21/9 /10 Τρίτη: ΘΕΣ/ΝΙΚΗ – ΑΘΗΝΑ - ΚΑΙΡΟ
Συνάντηση στο αεροδρόμιο Μακεδονία στις 08:00 π.μ και με πτήση της Aegean Air μέσω Αθηνών άφιξη στο Κάιρο. Επιβίβαση στο πούλμαν και μεταφορά στις Πυραμίδες και την Σφίγγα. Μεταφορά στο ξενοδοχείο, τακτοποίηση και ξεκούραση.
1η διανυκτέρευση στο Κάιρο

2η ημ. 22/9/10 Τετάρτη: ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ
Μετά το πρωινό αναχωρούμε για την Αλεξάνδρεια όπου θα επισκεφθούμε το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο και τον Ιερό Ναό του Αγ. Σάββα. Στη συνέχεια διανύοντας την πανέμορφη παραλία της Αλεξάνδρειας παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής για το Κάιρο.
2η διανυκτέρευση στο Κάιρο

3η ημ. 23/9/10 Πέμπτη: ΚΑΪΡΟ – ΣΙΝΑ
Μεταφορά στο Ναό του Αγ. Γεωργίου στο παλαιό Κάιρο. Αναχώρηση και μέσω της διώρυγας του Σουέζ περνάμε στη χερσόνησο του Σινά με προορισμό την Ιερά Μονή της Αγ. Αικατερίνης. Καθοδόν προσκύνημα στο Σιναϊτικό μετόχι στην όαση της Φαράν. Άφιξη - τακτοποίηση δείπνο και διανυκτέρευση. Τα μεσάνυχτα προαιρετική ανάβαση στην αγία κορυφή (Όρος Χωρήβ).
3η διανυκτέρευση στο Σινά

4η ημ. 24/9/10 Παρασκευή: ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
Θεία Λειτουργία για όσους παραμείνουν στη μονή. Στη συνέχεια θα προσκυνήσουμε τα άγια λείψανα της Αγ. Αικατερίνης και θα ξεναγηθούμε εντός και πέριξ της Μονής.
4η διανυκτέρευση στο Σινά

5η ημ. 25/9/10 Σάββατο: ΣΙΝΑ - ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ
Αναχώρηση για τα σύνορα Αιγύπτου – Ισραήλ. Καθοδόν στάση στη Νεκρά Θάλασσα. Άφιξη στην Ιερουσαλήμ. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο.
5η διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ
6η ημ. 26/9/10 Κυριακή: ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΟΛΗΣ
Προσκύνημα εντός του Ναού της Αναστάσεως (Πανάγιο Τάφο, Φρικτό Γολγοθά, Αποκαθήλωση, Εύρεση Τιμίου Σταυρού). Παίρνοντας την οδό του μαρτυρίου προσκύνημα στο Πραιτώριο (φυλακή του Κυρίου μας), στο Λιθόστρωτο, στο σπίτι των Αγ. Ιωακείμ και Άννης. Το απόγευμα θα παρακολουθήσουμε τον εσπερινό του Τιμίου Σταυρού στο Ναό της Αναστάσεως.
6η διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ

7η ημ. 27/9/10 Δευτέρα: ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ : ΙΕΡΙΧΩ-ΟΡΟΣ ΕΛΑΙΩΝ
Πανηγυρική Θεία Λειτουργία στο ναό της Αναστάσεως. Αναχώρηση για την Ιεριχώ όπου θα προσκυνήσουμε στο Σαραντάριο Όρος, στις Μονές του Προφήτου Ελισαίου, του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου. Ανεβαίνοντας προς τα Ιεροσόλυμα προσκύνημα στη Βηθανία, στη Μονή της Αγίας Μάρθας και Μαρίας, στο Όρος των Ελαιών όπου θα προσκυνήσουμε στο Ναό της Αναλήψεως. Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε στη Γεθσημανή όπου θα προσκυνήσουμε τον τάφο της Παναγίας και το βράχο της Αγωνίας. 7η διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ

8η ημ. 28/9/10 Τρίτη: ΤΙΒΕΡΙΑΔΑ – ΘΑΒΩΡ - ΚΑΝΑ - ΝΑΖΑΡΕΤ
Στη συνέχεια αναχωρούμε για το Όρος Θαβώρ όπου έγινε η Μεταμόρφωση του Κυρίου μας, τη Ναζαρέτ (προσκύνημα στον τόπο του Ευαγγελισμού) και την Κανά (το πρώτο θαύμα του Κυρίου μας). Επισκεπτόμαστε και προσκυνούμε τους τόπους γύρω από την λίμνη της Τιβεριάδας: Όρος των Μακαρισμών, Καπερναούμ. Τέλος στον Ιορδάνη ποταμό(αγιασμός των υδάτων). Επιστροφή στην Ιερουσαλήμ.
8η διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ

9η ημ. 29/9/10 Τετάρτη: ΒΗΘΛΕΕΜ –ΟΡΕΙΝΗ - ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
Νωρίς το πρωί αναχωρούμε για τη Βηθλεέμ, όπου θα προσκυνήσουμε το σπήλαιο της Γεννήσεως. Επίσης προσκύνημα στο χωριό των ποιμένων, στην Ιερά Μονή του Αγ. Θεοδοσίου και στη Μονή του Αγ. Σάββα. Στη συνέχεια προσκύνημα στην Ιερά Μονή του Τιμίου Σταυρού , στο Κατά Μόνας (Μονή Αγ. Συμεών του Θεοδόχου) και τέλος στην Ορεινή(σπίτι Αγίου Ιωάννου Προδρόμου).
9η διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ

10η ημ. 30/9/10 Πέμπτη: ΦΡΕΑΡ ΙΑΚΩΒ
Αναχώρηση για προσκύνημα στο φρέαρ του Ιακώβ, όπου μαρτύρησε το 1979 ο πατήρ Φιλούμενος. Σήμερα στον Ιερό Ναό φυλάσσετε το σκήνωμα του.
10η διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ

11η ημ. 01/10/10 Παρασκευή: ΣΙΩΝ
Επίσκεψη στην Σιών, όπου βρίσκεται το Υπερώο και το σπίτι του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου. Η υπόλοιπη ημέρα ελεύθερη για ατομικά προσκυνήματα και αγορά.
11η διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ

12η ημ. 02/10/10 Σάββατο: ΤΕΛ ΑΒΙΒ – ΑΘΗΝΑ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αναχώρηση με πτήση της Aegean Air τα ξημερώματα για Αθήνα. Άφιξη στη Θεσσαλονίκη νωρίς το πρωί.

ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
ΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑ
ΤΙΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ: 1260 € το άτομο
Διαφορά μονόκλινου: 290

ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ
Τά αεροπορικά εισιτήρια Θεσ/νίκη –Αθήνα – Κάιρο - Τελ Αβίβ - Αθήνα - Θεσ/νίκη.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ-ΔΗΛΩΣΕΙΣ: ΧΩΡΗΒ TRAVEL ,
ΤΗΛ: 2310-345330, 342240 ΠΑΝΟΡΑΜΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.
Bookmark and Share
free counters